Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi o'rni

O‘ZBEKISTON RESPUBLIKASI 
OLIY  TA’LIM, FAN  VA INNOVATSIYALAR
VAZIRLIGI
__UNIVERSITETI
Ro’yxatga olindi №__________                          Ro’yxatga olindi №__________
“_____” ____________20   y.                             “_____” ____________20   y.
“___________________________ “ KAFEDRASI
“_____________________________ “ FANIDAN
KURS ISHI 
Mavzu:________________ 
Bajardi:_________________________________
Tekshirdi:_______________________________
______________ - 20___
Mavzu: Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi o'rni
1 Mundarija
Kirish…………………………………………………………………………..…2
 1 BOB. Dialektizmlar va ularning o’rganilishi………………………………......4
1.1. Dialektologiya  haqida umumiy ma`lumot………………………………..…..4
1.2.  O’zbek shevalarining o’rganilishi tarixi………………………………….….12
1.3.  Umumxalq tili, adabiy til va mahalliy dialektlar……………………….……15 
II BOB.Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi o'rni……………………..…..18
2.1. Dialektlarni tadqiq qilish usullari.   Transkripsiya va uning turlari……….…...18
2.2. O’zbek shevalarining tasnifi va shevalar fonetikasi………………………..…23
2.3.Shevalar leksikasi va leksikografiyasi………………………………………..33
Xulosa ……………………………………………………………………………38
Foydalanilgan adabiyotlar ………………………………………………………..40
Kirish
2              Har qanday Adabiy til xalq og zaki nutqi asosida shakllanib, shu xalq tiligaʻ
xos   shevalarni   umumlashtiradi   va   barcha   sheva   vakillari   uchun   tushunarli   shakl
oladi.   Rivojlangan Adabiy tilsiz boy madaniyatga ega xalq bo lishi mumkin emas.	
ʻ
Shu   ma’noda Adabiy til jamiyatning dolzarb muammolaridan hisoblanadi. Adabiy
til   deganda ba’zan uni turli ko rinishlari bilan qorishtirib yuboradilar. 	
ʻ
            Xususan, yozma   Adabiy til va og zaki Adabiy til hamda badiiy adabiyot tili	
ʻ
bilan Adabiy tilni ayni bir   deb bo lmaydi.Adabiy til o z mezonlarini egallagan shu	
ʻ ʻ
tilda   so zlashuvchilar	
ʻ   barchasi   uchun   birdek.   U   ham   yozma,   ham   og zaki	ʻ
shakllarda amalda qo llanadi.	
ʻ  
          Badiiy asar (yozuvchi) tili ham Adabiy til me’yorlariga   bo ysunsada,ko plab	
ʻ ʻ
xususiylik hamda umume’tirof etmagan   jihatlarni o zida mujassamlashtiradi. Turli	
ʻ
xalqlarda   hamma   davrlarda   ham   Adabiy   til   bilan   badiiy   asar   tili   bir   taxlitda
bo lmagan. Adabiy til bilan	
ʻ   milliy til o rtasida ham farq bor. Milliy til shu tilning	ʻ
egasi bo lgan xalq millat bo lib	
ʻ ʻ   shakllanganda yuzaga keladi. Milliy til Adabiy til
vazifasini   o taydi,lekin   har   qanday	
ʻ   Adabiy   til   darhol   milliy   tilga   aylana
olmaydi.Adabiy   til   bilan   shevalar   o rtasidagi	
ʻ   munosabat   alohida   muammoni
tashkil   etadi.   Shevalar   tarixan   qanchalik   barqaror   bo lsa,   Adabiy   til   uchun	
ʻ
shevalarning   vakillarini   lingvistik   nuqtai   nazardan   umumlashtirish   shunchalik
murakkab-lashadi.            
                          Hozirgi   kunda   ko pgina   mamlakatlar   (masalan   Italiya,   Indoneziya   va	
ʻ
boshqalar)da   shevalar   Adabiy   til   bilan   teng   suratda   qo llanmoqda.Adabiy   til	
ʻ
tushunchasi odatda til   uslublari tushunchasi bilan bog lanadi. Ammo bu bog lanish	
ʻ ʻ
bir   tomonlama.Chunki   til   uslubiyatlarining   o zi   Adabiy   til   ko rinishlari	
ʻ ʻ
hisoblanadi.Ular   tarixan   shakllangan,muayyan   belgilar   majmuidan   iborat
bo ladi.Mazkur   belgilarning   bir	
ʻ   qismi   boshqa   uslublarda   takrorlanishi
mumkin.Lekin,   bu   takroriy   belgilarning   ma’lum   shaklda   birikishi   va   vazifasining
o ziga xosligi bir uslubning ikkinchi
ʻ   uslubdan farqini belgilaydi.
                    O zbek   tiliga   Davlat   tili   maqomining   berilishi   (1989)	
ʻ   o zbek   Adabiy   til	ʻ
rivojini ta’minlovchi muhim voqea bo ldi. O zbek Adabiy tili turli	
ʻ ʻ   xalqlar Adabiy
tili   rivojlanish   tajribasi   asosida   yanada   takomillashib   bormoqda.O zbek   tiliga	
ʻ
3 davlat tili maqomi berilganiga 33 yil to ldi. O tgan davrʻ ʻ   ichida o zbek adabiy tilini	ʻ
shakllantirish,uning   maqomini   yanada   oshirish   yo lida	
ʻ   xayrli   va   e tiborga   molik	ʼ
ishlar qilindi. 
      Davlatimizning rasmiy hujjatlari ona tilida   rasmiylashtiriladigan bo ldi. O zbek	
ʻ ʻ
tili   ilmiy   til   sifatida   ilm-fanning   deyarli   barcha   tarmoqlarida   foydalaniladigan,
ilmiy tadqiqotlar shu tilda bajariladigan va himoya   qilinadigan darajaga ko tarildi.	
ʻ
      Kurs ishining maqsad va vazifalari:  Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi
o'rni haqidagi ma’lumotlarni umumlashtirish va qisqacha tavsiflash. Dialektizmlar
va   ularning   o’rganilishi.   Umumxalq   tili,   adabiy   til   va   mahalliy   dialektlar.
Dialektlarni   tadqiq   qilish   usullari.   Transkripsiya   va   uning   turlari . O’zbek
shevalarining tasnifi va shevalar fonetikasi.Shevalar leksikasi va leksikografiyasini
o’rganish va tahlil qilish. 
              Kurs   ishi   ob’yekti   va   predmeti:   Dialektizmlarning   o'zbek   tili   leksikasidagi
o'rni.   O’zbek   shevalarining   tasnifi   va   shevalar   fonetikasi.Shevalar   leksikasi   va
leksikografiyasi.
                Kurs  ishning  tadqiqot   uslubi   va  uslubiyoti:   Ilmiy  ommabop  manbalardan
to’plangan ma’lumotlar tahlil qilib,xulosa va takliflar qilish.
                Kurs   ishi   tuzilishi:   Bajarilgan   kurs     ishi   kirish   qismi,   ikkita   bobdan   va
qilingan   xulosalardan   iborat.   Ishda   o’rganilishi   e’tiborga   olingan   ma’lumotlar
tushunarli   ravishda   ifodalash   uchun     chizma   jadvallar   va   rasmlar   berildi.Ishga
qo’yilgan maqsadga erishishi  uchun to’plangan adabiyotlar manbalarning nomlari
va elektron manzillari keltirildi. 
 
4 I BOB. Dialektizmlar va ularning o’rganilishi
1.1.Dialektologiya  haqida umumiy ma`lumot
                   Dialektologiya fani tilshunoslikning bir sohasi bo’lib, u mahalliy sheva va
o’ziga   xos   muhim   xususiyatlari,   ularning   adabiy   tildan   va   o’zaro   bir-biridan
farqlari, shevalarning adabiy tilga munosabati, adabiy tilni boyitishidagi ahamiyati,
shevalarning   tarmoq   va   guruhlari,   ularning   rivojlanish   bosqichlari   tarixi   va   shu
kabi masalalarni o’rganadi. 
                    Dialektologiya   grekcha   dialektos   so’zidan   olingan   bo’lib,   biror   tilning
mavjud   sheva   va   lahjalarini   o’rgatadi.   Dialekt   —   sheva,   logos   —   ta’limot,   ya’ni
sheva   haqida   ta’limot   demakdir.   Dealektologiya   fanining   obyekti   mahalliy   sheva
va lahjalar bo’lib, vazifalari quyidagilardan iborat: 1
 shevalarning fonetik, morfologik, sintaktik va xususiyatlarini har tomonlama
tasnif qilish;
 milliy   tilning   shakllanishi   va   taraqqiyotida   shevalarning   tutgan   o’rnini   va
shu milliy tilga asos bo’lgan shevalarni aniqlash;
 shevalarning   o’zaro   munosabatini   va   ularning   adabiy   tilga   bo’lgan
munosabatini belgilash;
 o’xshash xususiyatlariga ko’ra shevalarning tarqalish xududlarini aniqlash;
 umumiy   o’xshash   lingvistik   xususiyatlarni   belgilash   asosida   shevalarning
xarita va atlasini tuzish;
 alohida guruhga kiruvchi shevalarning umumiy tomonlari va o’xshashliklari
bilan   birga,   o’zaro   farqlanuvchi   tomonlari   va   buning   sabablarini   ochib
berish;
 o’zbek tilining ko’p shevali ekanligining tarixiy sabablarini aniqlash;
 maktab   o’quvchilari   nutqida,   turli   yozma   ishlarda   uchraydigan   mahalliy
sheva   xususiyatlari   va   ularni   bartaraf   etish   yo’llari   hamda   usullarini   ishlab
chiqish, uni amalga oshirish.
1
  Nazirjonova F. Mirtemir she’riyatida dialektizmlar // О‘zbek tili va adabiyoti. – Toshkent, 1976. – №1. –B. 82-84;
5 O’zbek   dialektologiyasida   mavjud   bo’lgan   ilmiy   adabiyotlarda   sheva,   lahja   va
dialekt   atamalari   turli   ma’nolarda   qullanib   kelinmoqda.   Vaholanki,   bu
atamalarning ma’nosi bir-biridan deyarli katta farqqa ega emas.
«Sheva» atamasi forscha so’z bo’lib,  ovoz, til, so’zlashish, odat, yo’sin, ravish  kabi
ma’nolarni   ifodalab,   biror   bir   tilning   o’ziga   xos   fonetik,   leksik   va   grammatik
xususiyatlariga ega bo’lgan eng kichik qismidir.  Lahja  (arabcha so’z bo’lib,  ifoda,
so’z,   sheva,   ovoz   kabi   ma’nolarni   ifodalaydi)   shu   xususiyatlarni   o’zida
birlashtiruvchi shevalar yiindisidir.  2
                   Masalan, o`g`uz lahjasi, qipchoq lahjasi kabi.         Mazkur atama ba‘zan tor
ma’noda,   ya‘ni   sheva   ma’nosida   qo’llanilishi   ham   uchraydi.   Masalan,   Vodil
qishloq lahjasi haqida bir necha so’z  kabi.  Dialekt  shevaga nisbatan keng ma’noda
qo’llaniladi.   Adabiy   tildan   o’zining   ba‘zi   bir   xususiyatlari   (chunonchi,   fonetik,
grammatik,   leksik   xususiyatlari)   bilan   farqlanadigan   biror   umummilliy   tilning
yirikroq   bo’lagi   dialekt   deb   yuritiladi.   U   tilning   eng   kichik   bo’lagi   sanalgan
shevalarning   bir   qanchasini   o’z   ichiga   oladi,   ya‘ni   u   shevalar   yiindisidan   tashkil
topadi.   Masalan,   qirq,   saroy,   jo’sh,   nayman,   qo’nirot,   qipchoq   qoraqalpoq,
baxmal,   ming,   burgut   kabi   shevalar   birlashib,   o’zbek   tilining   qipchoq   dialektini
tashkil   qiladi.   Lekin   ba‘zan   dialekt   atamasining   tor   ma’noda,   ko’pincha   sheva
ma’nosida qo’llanilishi ham uchraydi:  Buxoro dialekti  kabi. 3
Makonni o’rganish nuqtai nazardan dialektologiya ikki xil bo’ladi: 
 tasviriy dialektologiya yoki dialektografiya; 
 tarixiy dialektologiya. 
        Tasviriy dialektologiya yoki dialektografiya mahalliy sheva va lahjalarga xos
fonetik   va   leksik,   morfologik   xususiyatlarni   qayd   etadi,   yozib   oladi   va   ularni
kartaga   tushiradi.   Tarixiy   dilektologiya   tilning   dialektal   xususiyatlari   bilan   birga,
shu xususiyatlarning kelib chiqishi, rivojlanishi, turli davrlarda o’zgarish, qardosh
tillar   bilan   munosabati   va   shu   shevalarning   tashkil   topishida   qardosh   va   qardosh
bo’lmagan  tillarning  ishtiroki  kabilarni  o’rganadi.  Keyingi   yillarda  barcha  o’zbek
2
  Abdurahmonov G‘. О‘zbek xalqi va tilining shakllanishi haqida. –Toshkent: 1999. –B. 5¸ 14.
3
  Koshg‘ariy M. Devonu lug‘otit turk (Tarjimon va nashrga tayyorlovchi S. Mutallibov). T. I-II-III. – Toshkent: Fan,
1960-1963. T. I. 1960. –529 b.; T. II. 1961. – 488 b.; T.III. 1963. – 468 b.
6 shevalarini   areal   va   lingvogeografik   usullar   bilan   o’rganish   ham   tarixiy
maqsadlarni ko’zda tutadi.
          Dialektologiyaning shevalarni o’rganishi esa til tarixi uchun ham, xalq, tarixi
uchun ham boy va qimmatli materiallar beradi. Chunki, adabiy tilda allaqachonlar
yo’q   bo’lib   ketgan   yoki   o’zgarishga   uchragan   so’zlar,   ayrim   grammatik   shakllar
mahalliy shevalarda saqlanib qolganligi tabiiy.Ularni topib adabiy tilga olib kirish
yoki   uni   boyitish   juda   muhimdir.   O’zbek   dialektologiyasi   o’zbek   tili   tarixidagi
ayrim   noaniq,   masalalarni   oydinlashtirish,   hal   qilish   uchun   asosiy   manba   beradi.
Qadaimgi o’zbek yozma yodgorliklari tilining biz uchun noaniq, (gumonli) bo’lgan
ayrim xususiyatlarini hozirgi o’zbek shevalari materiallari yordamida aniqlashimiz
va   to’ldirishimiz   mumkin.   Shevalarni   o’rganish   o’zbek   adabiy   tilining   fonetik,
leksik-grammatik   me’yorlarini   belgilash,   orfografiya   va   orfoepiyasini
to’xtamlashtirish   uchun   katta   yordam   beradi.   Shevalarni   o’rganish   orqali
o’tmishdagi   urug`-   qabilalarning   joylashish   hududlarini   aniqlash,   etnonimlar,
toponimlar,
gidronimlar,   umuman   onamastika   (nomlar)   vositasida   xalq,   tarixining   ayrim
mavhum   tomonlarini   yoritish   mumkin.   Shu   jihatdan,   dialektlarni   o’rganish   ham
ilmiy, ham amaliy ahamiyatga egadir. 4
        O’zbek dialektologiyasi tilshunoslik fanlaridan biri sifatida, avvalo, «Hozirgi
o’zbek tili» fani nazariy ma’lumotlariga tayanadi, qolaversa, «Qadimgi turkiy til»,
«O’zbek  tilining tarixiy grammatikasi»,  «O’zbek adabiy tili  tarixi» fanlariga ham
asoslanuvchi   ma’lumotlarni   beradi,   hamda   ularning   nazariy   va   amaliy
materiallariga   asoslanadi.   To’g`ri,   tilshunoslikning   bu   fanlari   o’quv   rejalaridan
keyingi   kurslarda   joy   olgan,   demak   bu   fanlar   bo’yicha   nazariy,   amaliy
ma’lumotlarni olish o’zbek dialektologiyasi bo’yicha tegishli mavzularni mustaqil
tayyorlash   jarayonida,   ulardan   qo’shimcha   ma’lumotlar   olish   chog`ida   o’rganib
boriladi.
                 O’zbek dialektologiyasi geografiya fani bilan uzviy aloqador, ya’ni har bir
sheva   haqida   ma’lumot   to’planganda,   shu   sheva   vakillari   joylashgan
4
  Reshetov V. V., Shoabdurahmonov SH.  О ‘zbek dialektologiyasi. -T.:  О ‘qituvchi¸ 1978.
7 territoriyaning   ko’lami,   aholining   miqdori,   shu   territoriya   iqlimi   va   boshqa
ma’lumotlar   ham   to’planadi,   ya’ni   geografik   muhiti   ham   yoritiladi.   Shuningdek,
o’zbek   dialektologiyasi   o’zbek   xalqi   tarixi,   adabiyoti,   etnografiyasi,   san’ati
fanlarining ma’lumotlariga ham tayanadi va ular uchun boy material beradi.
                O’zbek   dialektologiyasi   o’zbek   tili   va   adabiyoti   o’qituvchisi   uchun   ham
nazariy,   ham   amaliy   ahamiyatga   molik   bo’lgan   fandir.   Bu   fan   bo’yicha   olingan
nazariy bilimlar  keyingi   kurslarda  o’tiladigan  fanlarga nazariy  asos  bo’lib xizmat
kilsa,   ayni   zamonda,   til   va   adabiyot   o’qituvchilarini   o’zbek   shevashunosligi
bilimlari   bilan   qurollantirib,   o’z   faoliyatida   dialektal   xatolar   ustida   ishlash   uchun
ham amaliy ahamiyat kasb etadi, ya’ni o’quvchilarning yozma va og`zaki nutqida
uchraydigan   dialektal   xatolarning   manbalarini   belgilab,   to’g`ri   yo’l   tanlashga
yordam beradi.
                 Umumxalq tilning ikki  tarmoi mavjud: adabiy til va jonli til. Adabiy til  –
tarixan   shakllangan,   asos   e`tibori   biln   umumxalq   tilining   so’z   ustalari   tomonidan
ijodiy boyitilgan va qayta ishlangan, sayqal berilgan, me’yoriy va  jamiyatda kishi
faoliyatining   hamma   sohalari   bilan   bolangan   badiiy-publitsistik,   ilmiy   adabiyot
tilidir.   Adabiy   til   grammatik   qurilishi   va   luat   tarkibi   jihatidan
me’yorlashtirilgandir. 5
            
              Adabiy   til   so’zlarni   qonun-qoidaga   muvofiq   so’z   ma’nosidan   kelib   chiqib,
morfologik va sintaktik xususiyatlarga ko’ra, orfografik va orfoepik xususiyatlarni
hisobga   olib   me’yorlashtiradi.   Sheva   esa   ma‘lum   xududdagi   aholining   suzlashuv
tilidir. U yozuv bilan maxsus ta‘minlanmagani, ma‘lum me’yorga tushurilganligi,
qoidalashtirilmaganligi,   qo’llanish   doirasining   cheklanganligi   bilan   farqlanadi.
Adabiy   me’yor   –   ongli   aralashish   orqali   qayta   ishlangan,   tanlangan   baholangan
xususiyatlardir.   Leksik,   fonetik,   orfoepik,   orfografik,   grammatik   me’yorlar
mavjud.
            O’zbek   adabiy   tili   o’zining   dastlabki   davridan   boshlab,   o’z   taraqqiyotining
hamma bosqichlarida lahja va shevalar bilan o’zaro aloqada bo’lib kelgan. Bunda
5
  Abdullayev F.  О ‘zbek tilining  о ‘g‘uz lahjasi. –T.: Fan¸ 1978;  О ‘zbek tilining Xorazm shevalari. –T.: Fan¸ 1964.
8 adabiy til, bir tomondan, shevalarga faol ta‘sir ko’rsatadi, ikkinchi tomondan, ular
hisobidan boyib boradi. Bu jarayon hozir ham davom etmoqda.
                Bugungacha   yaratilgan   dialektologik   tadqiqotlar   haqida   ayrim
ma`lumotlar. O’zbek   tilshunosligida   o’tgan   asrning   70-yillaridan   boshlab
dialektizmlarning   badiiy   asar   tilidagi   semantik-stilistik   xususiyatlari   o’rganila
boshlandi.   Ma’lumki¸   o’zbek¸   umuman¸   turkiy   xalqlarning   ildizlari   meloddan
oldin   Markaziy   Osiyoda   istiqomat   qilgan   mahalliy   tub   qabila   va   urug`lar   ―
qarluqlar¸   o’g`uzlar¸   qipchoqlarga   borib   taqaladi.   Har   bir   turkiy   xalq   va   uning
tilining   shakllanishida   bu   urug`larning   biri   asos   bo’lgan   (masalan¸   o’zbeklarning
shakllanishida   qarluq   urug`lari   asos   bo’lgan).   O’zbek   xalqi   va   tilining
shakllanishida   qarluq   urug`lari   bilan   qipchoq   hamda   o’g`uz   urug`larining   ham
hissasi   bor.   Shuning   uchun   mazkur   urug`larning   tarixi   va   tilini   o’rganish   muhim
vazifalardan biridir. 6
         Turkiy tillarning o’ziga xos xususiyatlari¸ o’xshash va farqli jihatlari¸ o’zaro
ta’siri   masalalari   uzoq  davlardan   beri   o’rganilib   kelinmoqda.  Mazkur   masalalarni
ilk   o’rgangan   olim   Mahmud   Koshg`ariy   bo’lib¸   uning   «Devonu   lug`otit   turk»
asarida turkiy tillar¸ ularning shevalari¸ chunonchi¸ o’g`uz tillari va shevasiga oid
talaygina   ma’lumotlar   uchraydi   .   U   fonetik   va   morfologik   xususiyatlarni   hisobga
olib¸ turkiy tillarni ikki guruhga bo’ladi:
1. Chigil¸ yag`mo¸ tuxsi¸ qarluq¸ uyg`urlardan boshlab¸ yuqori Chingacha bo’lgan
qabilalar tillari (fanda nisbiy tarzda sharqiy guruh tillari deb atash me’yorlashgan).
2.   O’g`uz¸   arg`u¸   qipchoq¸   tatar¸   yamak¸   suvor   va   rusdan   Vizantiyagacha
joylashgan   qabilalar   tillari   (fanda   nisbiy   tarzda   sharqiy   guruh   tillari   deb   atash
me’yorlashgan).
              Mahmud   Koshg`ariy   mazkur   guruh   tillarining   fonetik   va   morfologik
xususiyatlarini misollar asosida izohlaydi. Masalan¸ Sharqiy turklar tilida jarangsiz
t  tovushi kelsa¸ G`arbiy turklar tilida  d  tovushi keladi:  tuya-duya  kabi.
O’g`uz   lahjasiga   oid   xususiyatlar   juda   ko’p   olimlar   tomonidan   o’rganilgan.
Chunonchi¸   G`ozi   Olim   Yunusov   («O’zbek   lahjalarining   tasnifida   bir   tajriba»¸
6
  Jumanazarov Y. Hazorasp shevasining morfologik xususiyatlar. –T.: Fan¸ 1961.
9 1936)¸   V.V.Reshetov   (Sh.Shoabdurahmonov   bilan   hammualliflikda   chop   etgan
«O’zbek dialektologiyasi» darsligida¸ 1978)¸ F.Abdullaev («O’zbek tilining o’g`uz
lahjasi»¸   1978;   «O’zbek   tilining   Xorazm   shevalari»¸   1964)   ¸   Yu.Jumanazarov
(«Hazorasp   shevasining   morfologik   xususiyatlar»¸   1961)¸   A.Ishaev
(«Qoraqalpog`istondagi  o’zbek shevalari»¸  1977)     ¸ A.Ahmedov («O’zbek adabiy
tili   tarixida   o’g`uz   unsur   va   ko’rinishlarining   qo’llanishi»¸   2006)   10   va   boshqalar
mazkur   lahjani   tadqiq   etgan.   O’g`uz   shevasiga   xos   xususiyatlar   ayrim   darslik¸
qo’llanma va tadqiqotlarda ham o’z ifodasini topgan. 7
              G`ozi   Olim   Yunusov   o’zbek   shevalarini   uchta   katta   guruhga   ajratadi:   1)
o’zbek-qipchoq   shevalari;   2)   turk-barlos   shevalari   yoki   «chig`atoy»   shevalari;   3)
Xiva-Urganch   shevalari.   Olim   Xiva-Urganch   shevalarining   fonetik   xususiyatlari
bo’yicha   quyidagilarni   yozadi:   «Xiva   shevasi   …   o’zining   tovush   uyg`unligining
saqlanganligi   va   uzun   unliligi   bilan   ajraladi.   Xiva   shevasida   til   o’rta   k¸   g
tovushlarining   bo’luvi¸   va   k   o’rnida   g   ishlatiluvi   diqqat   etadigan   fonetik
xususiyatlardandir».
                  V.V.Reshetov   o’g`uz   lahjasining   ayrim   xususiyatlarini   ko’rsatib   o’tadi:
qaratqich   kelishigi   formasining   – ы ng   //   -ing   shaklida   ishlatilishi;   jo’nalish
kelishigining  - ә  / a  shaklida ishlatilishi;  bol  fe’lidagi  b  ning tushishi kabilar 13 .
Y.Jumanazarov   Hazorasp   shevasining   morfologik   xususiyatlarini   Honqa¸   Qirq¸
Toshkent   shevalari¸   turkman   tili   va   eski   o’zbek   tili   bilan   qiyosan   tahlil   etadi.
Masalan¸   mazkur   shevada   hozirgi   zamon   fe’li   g ө ryat’rman   tarzida   ifodalansa¸
Toshkent   shevasida   esa   korvamman   tarzida   aytiladi.   Yoki   Hazorasp   shevasida
kelasi zamon fe’li  aljaqman  turkman tilida  men aljaq  tarzida ifodalanadi. 14
                Xorazm   shevalarini   maxsus   tadqiq   etgan   F.Abdullaev   turkiy   tillarning
tasnifida   ham¸   aniq   bir   tilning   shevalarini   tasnif   qilishda   ham   yolg`iz   leksik
materialga   asoslanish   kutilgan   natijani   bermasligini¸   faqat   tilning   bshqa   yaruslari
(fonetika¸   morfologiya¸   sintaksis)   bo’yicha   to’plangan   materiallar   bilan
birgalikdagina   ilmiy   jihatdan   ishonarli   biror   xulosaga   kelish   mumkin   bo’ladi¸
7
  Ahmedov A.  О ‘zbek adabiy tili tarixida  о ‘g‘uz unsur va k о ‘rinishlarining q о ‘llanishi: Filol. fan. nom. ... dis. 
avtoref. –Samarqand: SamDU, 2006. -26 b.
10 degan   fikrni   ilgari   suradi.   Olim   bu   fikrni   turkiy   tillar   bo’yicha   A.N.Baskakov
tasnifiga   e’tiroz   bildirib   aytadi.   Ma’lumki¸   A.N.Baskakov   turkiy   tillarni¸   asosan¸
leksik xususiyatlarini hisobga olib tasnif etgan.
                  F.Abdullaev   o’g`uz   lahjasining   leksikasini   ozarbayjon   va   turkman   tili¸
qipchoq   lahjasi   va   o’zbek   adabiy   tili   bilan   qiyosiy   tarzda   o’rganadi.   O’rni   bilan
eski o’zbek adabiy tili manbalariga ham murojaat etadi. Xorazm shevalarida  ar ы g`
(pok¸ toza)¸  oram  (ko’cha)¸  k ө lk  (ot-ulov)¸  tu ң   (mis ko’za) kabi so’zlar eski o’zbek
adabiy tili yodgorliklari tilida mavjudligini aytib o’tadi. Olim o’g`uz lahjasiga oid
qirqdan ortiq baliq turlarining nomini aniqlagan¸ shulardan faqat besh-oltitasigina
o’zbek   adabiy   tilida   mavjudligini   ta’kidlaydi.   Tadqiqotda   baliq   nomlarining
yigirma beshtasining nomi va izohi qayd etilgan. Shuningdek¸ ishda baliq ovi bilan
bevosita bog`lik o’g`uz shevasiga oid leksik birliklar ham tahlil etilgan.
                F.Abdullaev   turkiy   tillar   leksikasini   tarixiy-qiyosiy   aspektda   o’rganish¸
birinchi   navbatda¸   urug`dosh   tillar   bo’yicha¸   ayniqsa¸   jonli   shevalar   bo’yicha
mukammalroq   faktik   materiallar   to’plash   lozim¸   deb   hisoblaydi.   Tadqiqotiga
qarindosh-urug`   nomlari   ( ә kiz   ―   egizak;   b ө v ә k   ―   chaqaloq   kabi);   uzvlar   nomi
( ә rn  ― lab;  bag` ы r  ― jigar;  bur’t//mur’t  ― mo’ylov kabi)¸ odam va uning hayoti¸
tirikchiligi bilan bog`liq so’z-terminlar ( alchaq  ― chaqqon¸ qobiliyatli¸ uddaburo;
ig   ― og`riq;   id ә   ― jiyda kabi) lug`atini ilova qiladi.   A.Ahmedov «O’zbek adabiy
tili tarixida o’g`uz unsur va ko’rinishlarining qo’llanishi» tadqiqotida  o’g`uz unsur
(element)lari   va   o’g`uz   ko’rinishi   terminlarini   qo’llaydi   va   bu   terminlar
ifodalaydigan   tushunchalarga   izoh   beradi.   Uning   fikricha¸   o’g`uz   unsur
(element)lari   turkiy tillarning tipologik xususiyatlariga  ko’ra o’g`uz  guruhiga xos
bo’lgan¸   biroq   o’zbek   adabiy   tilida   shu   ko’rinishda   me’yorlashgan   hodisadir.
O’g`uz ko’rinishi  esa o’zbek yozma manbalarida me’yoriy qarluqcha shakllar bilan
yonma-yon   o’g`uzcha   lisoniy   hodisalarning   qo’llanishidir.   Unsur   va   ko’rinish
kat’iy tarixiy tushuncha bo’lib¸ ma’lum bir davrda ko’rinish bo’lgan hodisa boshqa
bir   davrda   unsur   bo’lishi   mumkin   yoki   ma’lum   bir   davrda   unsur   bo’lgan   hodisa
boshqa bir  davrda ko’rinish bo’lishi  mumkin. Jumladan¸   demoq   o’g`uzcha unsuri
11 XIII-XVIII   asrlarda o’g`uzcha  ko’rinish  edi¸   hozirgi   o’zbek  adabiy  tili   uchun  esa
bu o’g`uzcha unsur mavqeini egalladi. 15
        Ma’lumki¸ F.Abdullaevning «XV asr o’zbek adabiy tilining dialektal asoslari
masalalari»   asarida   o’zbek   adabiy   tilida   o’g`uz   ko’rinishlarining   saqlanishiga
asosiy   sabablardan   biri   aruzga   asoslangan   o’zbek   nazmining   vazn   va   qofiya
talablari ekanligi qayd etilgan. A.Ahmedov ana shu fikrga asoslanib o’zbek yozma
yodgorliklari   tilidagi   o’g`uz   unsur   va   ko’rinishlarini   tahlil   etadi   va   XV-XIX   asr
o’zbek   nazmida   o’g`uz   unsur   va   ko’rinishlari¸   asosan¸   vazn   va   qofiya   talablari
asosida qo’llanilgan¸ degan xulosani beradi 16 .
          Tadqiqotlarda o’g`uz lahjasi va shevasining eng muhim fonetik xususiyatlari
sifatida quyidagilar ifodalangan: 1) juft unlilar mavjud¸  i  (til oldi ) va  ы   (til orqa)¸
ө   (til   oldi   )   va   o   (til   orqa)¸   a   (til   orqa)   va   ә   (til   oldi   )   mustaqil   fonemalardir;   2)
qisqa va cho’ziq unlilar farqlanadi¸ ularning miqdori o’n ettio’n sakkizta:  at  ―  a:t¸
ot   ―   o:t   kabi;   3)   so’z   boshida   t   va   k   tovushlari   jaranglashadi:   dil   (til)¸   gel   (kel)
kabi;   4)   singarmonizmning   uch   qonuniyati   ham   amal   qiladi;   5)   «bo’l»   fe’lining
boshidagi  b  tovushi tushib qoladi; 6) sonor  m  fonemasi o’rnida  b  fonemasi bo’ladi:
men ―   ben¸   ming ―   bing   kabi; 7) ayrim so’zlarda portlovchi¸ jarangli   b   tovushi
o’rnida sirg`aluvchi¸ jarangli  v  tovushi qo’llaniladi: bor ―  var ¸ ber ―  ver  kabi; 8)
tor unlilardan oldin til o’rta  y  tovushi tushib qoladi: yil ―  il ¸ yilon ―  ilon  kabi va
h.k. 8
               O’g`uz lahjasi va shevasining  eng muhim morfologik xususiyatlari  sifatida
esa quyidagilar ifodalangan: 1) kelasi zamon shakli   –jak / -j ә k   qo’shimchasi bilan
ifodalanadi;   2)   istak   fe’li   shakli   –li   qo’shimchasi   bilan   ifodalanadi;   3)   qaratqich
kelishigi  qo’shimchasi  undosh bilan tugagan  so’zlardan  keyin   – ың   //  -i ң   shaklida
ishlatiladi:   qol ың   (qo’lning)¸   g ө miri ң   (ko’mirning)   kabi;   4)   jo’nalish   kelishigi
qo’shimchasi   -a   /   - ә ¸   -na   /   n ә   shakllari   bilan   qo’llaniladi:   qol ы ma   (qo’limga)¸
g ө mir ә   (ko’mirga)¸   yuzin ә   (yuziga)   kabi;  5)  sanoq  sonlarda  geminastiya  yo’q:   iki
(ikki)¸ s akiz  (sakkiz) kabi va boshqalar.
8
  T о ‘ychiboyev B., Hasanov B.  О ‘zbek dialektologiyasi. –T: Abdulla Qodiriy nomidagi xalq merosi, 2004. - B. 99-
109; Mirzayev M.  О ‘zbek tilining Buxoro shevasi. –T.: Fan¸ 1969 –B. 21-27; Shamsuddinov I. Qork о ‘l shevasi 
leksikasi //  О ‘zbek shevalari leksikasi. –T.: Fan¸ 1966. –B. 430-439 va boshq.
12 1.2.   O’zbek shevalarining o’rganilishi tarixi
        O’zbek xalq shevalarini o’rganishga qiziqish va uning tasnifi masalalari XIX
asrning   oxirlariga   kelib,   ancha   kengaya   bordi.   XX   asrning   20-30-yillarida   esa   bu
ishlar   ancha   kuchaydi.   O’zbek   shevalarini   tekshirishda   va   o’zbek
shevashunosligining   lingvistik   fan   sifatida   tashkil   topishida   «Chiatoy   gurungi»,
E.D.Polivanov,   G`ozi   Olim   Yunusov,   K.K.Yudaxin,   A.K.Borovkov,
V.V.Reshetov,   U.Tursunov,   Sh.Shoabdurahmonov,   F.Abdullayev,   A.Aliyev,
M.Mirzayev kabi olimlarning xizmatlari katta bo’ldi.
              Fitrat   tomonidan   tashkil   etilgan   «Chiatoy   gurungi»   (guruh,   to’garak   1918-
1929) madaniy tashkilot bo’lib, u til, imlo va alifbo masalalari bilan shug`ullangan.
O’zbek shevalarini o’rganishda bu guruh o’z davrida ancha faollik ko’rsatgan.
       Yevgeniy Dmitrievich Polivanov  – 1892-yil 28-fevralda Smolensk (Rossiya)
shahrida   tug`ilgan.   U   1920-1930-yillar   mobaynida   O’zbekistonda   yashaydi   va
shahar va qishloqlarga ko’plab ekspeditsiyalar uyushtirib, o’zbek xalqining, hayoti,
madaniyati, tili va adabiyotiga oid qimmatbaho materiallar to’playdi, ularni yiqqan
holda   o’nlab   tadqiqot   asarlari   yaratadi.   Y.D.Polivanov   o’zining   «O’zbek   tilining
qisqacha grammatikasi» (I va II qsimlari, 1926), «O’zbek tilini o’rganishga kirish»
(I-chiqishi,   1925),   «O’zbeklarning   etnografik   xarakteristikasi»   (I   chiqishi,   1926),
«O’zbek   tili   grammatikasidan   materiallar»   (I-chiqish,   1935),   «O’zbek
dialektologiyasi va o’zbek adabiy tili» (1933) kabi katta hajmdagi ilmiy asarlari va
«Toshkent   dialektining   fonetik   sostavi»   (1924),   «Samarqand   shevasi»   (1928),
«Qozoq-nayman   shevasi»   (1931)   singari   maqolalarida   o’zbek   tilining   o’ziga   xos
xususiyatlarini   tadqiq   etgan.   Buyuk   turkologlar   –   V.V.Reshetov,   K.K.Yudaxin
kabilar shu olim qo’lida o’qiganlar. Atoqli olim 1928-yilda Bishkek shahrida vafot
etadi. 
       Birinchi o’zbek lingvisti professor  G` ozi Olim Yunusov  1893-yilda Toshkent
shahrida tug`ilgan. Boshlang`ich ma‘lumotni Toshkentda olib, 1912-   yilda Misrga
boradi va u yerda o’qiydi; so’ngra o’qishni 1914-yilda Turkiyaga ko’chiradi.
13 Gozi   Olim   Yunusov   1930-yilda   tashkil   etilgan   ilmiy   ekspeditsiyaga   rahbarlik
qiladi.   Bu   ekspeditsiya   tarkibida   taniqli   olimlar,   jumladan,   E.D.Polivanov,   Hodi
Zarifov, H.Q.Ramazonov kabilar bor edi.
G`ozi Olim Yunusov o’zining ilmiy lingvistik, adabiy, ijtimoiy faoliyati davomida
ko’plab ilmiy kitob va qo’llanmalar yaratdi. Uning «O’zbek lahjalarini tasnifida bir
tajriba» (1936), «O’zbek urug`laridan qatag`onlar va ularning tili» (1930), «O’zbek
tili   grammatikasi»   (1936,   qo’lyozma)   kabi   kitoblari   fan   taraqqiyotiga   ma‘lum   bir
hissa bo’lib qo’shildi. «Alpomish» dostoni shu olim tomonida 1922-yilda birinchi
bo’lib yozib olingan. Olim 1939- yilda vafot etgan.
     Konstantin Kuz’mich Yudaxin –  1890-yil 31-mayda Orsk (Rossiya) shahrida
tug`iladi. Uning yoshligi Jambul  (Avliyoota)da o’tadi. Toshkentdagi  o’qituvchilar
seminariyasiga  o’qishga  kiradi. U  yerda u o’zbek, qozoq,  qirg`iz, uyg`ur  va fors-
tojik tillarini mustaqil o’rganadi. 1910-yilda seminariyani tugatgandan so’ng u 10
yil   davomida   Turkistonning   Mankent   va   Qorabuloq   qishlolarida   o’qituvchilik
qiladi.
Professor   K.K.Yudaxin.   1927-yilda   «Qorabuloq   shevasining   ba‘zi   bir
xususiyatlari»   haqida   tadqiqot   ishi   yozadi.   Uning   «Vodil   qishlog`ining   lahjasi
haqida   bir   necha   so’z»   (1927),   «Chig`atoy   tilining   tovushlar   sostavi   masalasiga
doir»   (1929),   «O’zbek   tili»   (1939)   kabi   asarlari   mavjud.   Olim   1964-yilda   vafot
etadi.
          Aleksandr Konstantinovich Borovkov –   1904-yilning 16-martida Toshkent
shahrida tug`ilgan. U umrining oxirigacha turkologiya sohasida, jumladan, o’zbek
xalqining   madaniyati,   adabiyoti,   tili   xususida   tadqiqot   ishlarini   olib   bordi.   U   o’z
hayoti davomida 150 dan ortiq monografiyalar,
darsliklar, ilmiy maqolalar  yozdi:  «Qorachoy-bolqor  tili» (1932), «O’zbek adabiy
tili»   (1934),   «O’zbek   tilining   yangi   orfografiyasi   haqida»   (1939),   «Alishyer
Navoiy»   (1940),   «A.Navoiy   o’zbek   adabiy   tilining   asoschisi   sifatida»   (1946),
«O’zbek   shevalarining   tasnifi   masalasi»   (1953),   «XII-XIII   asrlar   O’rta   Osiyo
tafsiri leksikasi» (1958) kabilar shular jumlasidandir. Olim 1962-yilda vafot etgan.
14            O’zbek tilshunosligi rivojiga munosib hissa qo’shganlardan biri – atoqli olim
Viktor   Vasilyevich   Reshetov dir.   U   1910-yil   23-martda   Toshkent   shahrida
tug`ilgan.   Olim   1940-yilda   «O’zbek   tilining   Marg`ilon   shevasi»   degan   mavzuda
nomzodlik   va   1952-yilda   esa   «Ohangaron   vodiysining   qurama   shevalari»   degan
mavzuda   doktorlik   dissyertatsiyalarini   yoqladi.   «O’zbek   dialektologiyasi»
darsligining hammuallifidir.
             Fattoh Abdullaev –   1914-yilning martida Namangan shahrida tug`ilgan. U
1946-yilda   «O’zbek   tilida   arabizmlar»   mavzuida   nomzodlik   dissyertatsiyasini,
1962-yilda   esa   «Xorazm   shevalari»   degan   mavzuida   doktorlik   dissyertatsiyasini
yoqladi.   Uning   o’zbek   tili   tarixi,   dialektologiyasiga   bag`ishlangan   «Eski   o’zbek
tili» (1959), «Xorazm shevalari» (1961) kabi monografiyalari bosilib chiqqan.
              Shonazar   Shoabdurahmonov   1923-yilda   Toshkent   shahrida   tug`ilgan.   U
ko’p yillar davomida «O’zbek adabiy tili va o’zbek xalq shevalari» mavzuida ilmiy
ish olib bordi va uni 1963-yilda doktorlik dissyertatsiyasi sifatida yoqladi.
Sh.Shoabdurahmonov. o’zbek tilshunosligining turli sohalari bo’yicha 60 dan ortiq
ilmiy   tadqiqot   ishlari,   maqolalar   yozdi.   U   «O’zbek   dialektologiyasi»   (1959,
V.V.Reshetov bilan hamkorlikda), «O’zbek dialektologiyasi» (1961, V.V.Reshetov
bilan   hamkorlikda),   «O’zbek   dialektologiyasi»   (1978,   V.V.Reshetov   bilan
hamkorlikda) darsligini nashr ettirdi.
      Bolta Jo’raev   1928-yilda Qashqadaryo viloyatining Kitob tumanida tug`ilgan.
1959-yilda   «O’zbek   tilining   Shaxrisabz   shevasi»   bo’yicha   nomzodlik
dissyertatsiyasini   yoqlagan.   O’ndan   ortiq   shevashunoslikka   oid   ilmiy   ishlari
mavjud:   «Shahrisabz   shevasi»   (1964)   monografiyasi,   «O’zbek   adabiy   tili   va
o’zbek dialektlari» (1963) broshyuralari shular jumlasidandir.
            Mustaqim   Mirzayev   1912-yilda   Buxoro   shahrida   tug`ilgan.   1952-yilda
«O’zbek   vaqtli   matbuotida   sovet-baynalminal   so’zlar»   nomli   nomzodlik
dissyertatsiyasini   (Reshetov   rahbarligida)   himoya   qilgan   bo’lsa,   1963-yilda
«O’zbek   tilining   Buxoro   gruppa   shevalari»   nomli   doktorlik   dissyertatsiyasini
muvoffaqiyatli himoya qildi. 1969-yilda shu nomli monografiyasi e`lon qilindi.
15 Mustaqillik   yillarida   o’zbek   xalq   shevalarini   o’rganishga   e’tibor   ancha   kuchaydi.
Buning   o’ziga   xos   qator   ijtimoiy-siyosiy   sabablari   mavjud.   O’zlikni   anglash,
tarixni   chuqur   bilish,   adabiy   tilni   taraqqiy   ettirish,   uning   leksik   tarkibini   ichki
manba   asosida   boyitish   zaruriyati   sheva   xususiyatlarni   atroflicha   tadqiq   etishni
talab  etmoqda.  Shu  bois  so’nggi  yillarda  tilshunos   olimlarimiz  tomonidan  o’zbek
xalq   shevalarini   o’rganishga   oid   salmoqli   ishlar   amalga   oshirildi.   Ular   jumlasiga
N.Rajabovning   “O’zbek   shevashunosligi”   darsligi,   K.Nazarovning   “O’zbek   xalq
shevalarida   egalik   affikslari”,   N.Murodovaning   “O’zbek   tilining   Navoiy   viloyati
shevalari”   nomli   doktorlik   va   R.Yo’ldoshevning   “Toshhovuz   viloyatidagi   o’zbek
shevalarining leksik xususiyatlari” nomli nomzodlik dissyertasiyalarini misol qilib
keltirish mumkin.
1.3. Umumxalq tili, adabiy til va mahalliy dialektlar
            Ma’lumki,   har   bir   adabiy   til   milliy   (xalq   yoki   elat)   tilning   yuqori   bosqichi
bo’lib,   u   me’yorlashgan   yoki   me’yorlashtirilgan   til   hisoblanadi.   Unga   yana
quyidagi   ta’rifni   berish   mumkin:   «Adabiy   til   leksik   jihatdan   nisbatan   barqaror,
fonetik   va   grammatik   jihatdan   ma’lum   qolipga   tushgan,   yagona   orfografik   va
orfoepik   me’yorlarga   amal   qiladigan,   so’z   ustalari   tomonidan   sayqal   berilgan
tildir». O’zbek adabiy tili ham shu qoidaga amal qiladi.
         O’zbek adabiy tili ikki shaklda bo’ladi:  og`zaki va yozma. Og`zaki adabiy  til
orfoepik   me’yorlarga,   buysundiriladi.   Og`zaki   adabiy   til   davlat   ahamiyatiga   ega
bo’lgan   barcha   sathdagi   rasmiy   majlislar,   o’qish   –   o’qitish   ishlari,   ommaviy
majlislarda   qo’llanadi.   Yozma   adabiy   til   esa,   orfografik   qoidalar   asosida
shakllantiriladi va orfografiya qoidalari joriy etilgan o’zbek alifbosiga
asoslanadi.   Unda   bir   necha   tamoyillardan   foydalaniladi:   fonetik,   fonematik,
morfologik, grafik, tarixiy - an’anaviy, ramziy va boshqalar. 9
                 Har  bir  adabiy til  o’zining tayanch dialektiga ega bo’ladi. To’g`ri, o’zbek
adabiy   tilining   shakllanishida   shevalarning   barchasi   u   yoki   bu   darajada   ishtirok
9
  G‘ozi Olim Yunusov.  О ‘zbek lahjalarining tasnifida bir tajriba. –T.:  О ‘zdavnashr¸ 1935. (lotin alifbosida). -B. 22.
16 etadi,   lekin   ma’lum   shevalar   adabiy   til   uchun   asos,   tayanch   (baza)   vazifasini
bajaradi, ya’ni  o’zbek  adabiy  tili   muayyan dialekt  va  shevalardan  leksik,  fonetik,
grammatik   xususiyatlarni   adabiy   til   fakti   sifatida   oladi   hamda   o’sha   sheva   va
shevalar   guruhi   taraqqiy   etishi   bilan   birga   taraqqiy   etadi,   chunki   sheva   jonli   til
bo’lib, u doimo rivojlanishda, o’zgarishda bo’ladi. Shu tufayli ham adabiy til shu
sheva   yoki   shevalar   guruhi   rivojlanishi   bilan   bog`liq   ravishda   rivojlanib   boradi,
aksincha,   adabiy   til   o’zining   tayanch   dialektiga   ega   bo’lmasa,   u   bora-bora
muomaladan   chiqib   ketadi.   Muomaladan   chiqqani   til   fanida   «o’lik   til»   degan
termin bilan yuritiladi. Tillar tarixida «o’lik tillar» mavjudligi haqida ma’lumotlar
ko’p.
          O’zbek tili – ko’p dialektli til. Bu uning murakkab tarixiy taraqqiyot yo’lini
bosib   o’tganligi,   bugungi   o’zbek   millati   o’tmishda   xilma-xil   etnik   tarkibga   ega
bo’lganligi   bilan   belgilanadi.   O’zbek   milliy   tilini   tashkil   etuvchi   turli-tuman
shevalarni uch lahjaga birlashtirish mumkin. Bular: 1) qarluq-chigiluyg`ur lahjasi;
2)   qipchoq   lahjasi;   3)   o’g`uz   lahjasi.   Lahjalar   o’zaro   farqli   xususiyatga   ega.   Bu
farqlar lahjalarning har biri dastlab har xil qabila yoki qabila birlashmalarining tili
bo’lganligi bilan bog`liq.
              O’zbek   milliy   tilining   lahjalari   orasida,   odatda,   qarluq-chigil-uyg`ur   lahjasi
hozirgi   o’zbek   milliy   adabiy   tilining   me’yorlarini   belgilashda   muhim   ahamiyat
kasb etgan deb, odatda, alohida ajratiladi. Buning boisi shundaki, o’zbek xalqining
shakllanishida qarluq etnik tarkibi Qoraxoniylar davridan boshlab alohida mavqega
ega   edi.   O’zbek   tilining   birorta   shevasini   ham   adabiy   tilga   hamma   jihatdan   asos
bo’lgan   deb   aytib   bo’lmaydi.   O’zbek   tilining   barcha   lahjalari   o’zbek   tilining
taraqqiyotiga ma’lum bir darajada hissa qo’shgan. Birining adabiy tilga ta’siri bir
sohada kuchliroq bo’lsa, boshqa sohada o’zga bir
shevalar   guruhining   ta’siri   ko’proq   seziladi.   Masalan,   Andijon,   Farg`ona
shevalarida   o’zbek   tiliga   xos   eng   ko’p   tarqalgan   grammatik   shakllardan   birini   –
hozirgi   zamon   fe’lining   [ -yap ]   affiksi   vositasida   yasaluvchi   shaklini   bergan
deyiladi.   Lekin   bu   shakl   qipchoq   lahjalarida   ham   aynan   shunday   qo’llanadi.
Shunisi   xarakterliki,   bir   qarashda   adabiy   tildan   birmuncha   uzoqroq   deb   tasavvur
17 qilinadigan   qipchoq   lahjasi   morfologiyasi   singarmonizmdan,   ya’ni   fonetik   o’ziga
xoslikdan xoli olinsa, adabiy til morfologiyasi bilan qariyb bir xil.
            Qipchoq   shevalarining   adabiy   til   lug`atini,   xususan,   uning   chorvachilik
atamalari   tizimini   rivojlantirishda,   adabiy   tilning   uslubiy   imkoniyatlarini
boyitishda katta hissasi  bor. Masalan, [ qirqim ] ,   [ o’tov ] ,   [ to’l ] ,   [ sarimoy ] ,   [ chakki ] ,
[ chalop ] ,   [ uloq ] ,   [ sovliq ]   kabi   umumiy   va   chorvachilik   atamalari,   [ quyruq ] ,
[ bovur ] ,   [ patir ] ,   [ tovoq ] ,   [ kulchatoy ] ,   [ lochira ]   singari   pazandachilik   atamalari
adabiy   tilga   qipchoq   shevalaridan   kirib   kelgan.   Adabiy   tilning   rivojlanishiga
o’zbek tilining o’g`uz lahjasi ham ma’lum darajada hissa qo’shgan. Buning uchun
adabiy   tildagi   [ yoshulli ] ,   [ o’g`lon ] ,   [ buyon ] ,   [ qaydin ] ,   [ qorago’z ]   kabi   qator
so’zlarni   misol   sifatida   keltirish   kifoya.   Demak,   o’zbek   milliy   adabiy   tilining
shakllanishi   va   taraqqiyotida   tayanch   manba   bo’lgan   tarixiy   an’ana   bilan   bir
qatorda barcha lahja va shevalarning o’ziga xos o’rni bor.
                O`quvchilar   nutqidagi   shevaga   xos   kamchiliklarni   tugatishda   ehtiyotkorlik
lozim.   Avvalo,   o`quvchilarga   xalq   shevalariga   xos   so`zlar   tilimizning   boyligi,
milliy va ma’naviy qadriyatlarimizning uzviy qismi ekanini uqtirish kerak. Ammo
ularni   o`rinli-o`rinsiz   qo`llayverish,   ayniqsa,   yozma   nutqda   shevalarga   xos
so`zlarni ishlatib yuborishdan saqlanish lozimligini tushuntirish zarur.
        Nutqda uchraydigan  shu yerda  so`zi o`rniga  shetta, aka  so`zi o`rniga  oka  deb
aytish adabiy til me’yorlaridan chekinish hisoblanadi. So`z va jumlalarni
adabiy tilda aytish va yozishga o`rgatish uchun ona tili o`qituvchisi quyidagilarni
amalga oshirish lozim:
 adabiy   talaffuzni   o`quvchilarga   har   bir   darsda   grammatik,   imloviy   va
ishoraviy qoidalarga bog`lab izchil o`rgata borish;
 o’qituvchining o`zi adabiy tilda aniq va ravon so`zlashi;
 ona   tili   va   adabiyot   fanidan   boshqa   fanlarda   ham   o`quvchilarning   adabiy
tilda gapirishiga e’tibor qaratish;
 o’quvchi nutqidagi shevaga xos bo`lgan so`zlarni aniqlab, bularning adabiy
til   me’yorlariga   to`g`ri   kelmasligini,   hamma   uchun   tushunarli   emasligini
aniq   misollar   bilan   tushuntirib   berish.   Masalan,   adabiy   tildagi   men,   sen,
18 qaerda,   cho`mildik   o`rniga   mahalliy   sheva   ta’sirida   man,   san,   kaytta,
hopittik   tarzida   ishlatilishning   noo`rin   ekanligini   o`quvchilar   anglab
olsinlar; 10
 o’quvchilar   nutqidagi   shevaga   xos   kamchiliklarni   tugatish   uchun   ularni
ko`proq   badiiy   asarlar   o`qishga   jalb   etish.   Chunki   o`quvchi   qancha   ko`p
badiiy asar o`qisa , shuncha adabiy til me’yorlarini yaxshi o`zlashtiradi.
II BOB. Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi o'rni
2.1.  Dialektlarni tadqiq qilish usullari
             Lahjalar va shevalarni   yakka holda o`rganish ni istagan har bir shaxs o`zini
qiziqtirgan   shevani   tekshirish   asosini   tanlab   olishi   mumkin.   Shevashunos
tekshiriladigan joyga borib, mahalliy sharoit va aholi bilan tanishadi hamda sheva
ustida  kuzatish  ishlari  olib  boradi.  Shevalarni  tekshiruvchilar   o`zlarini  qiziqtirgan
sohalarga   alohida   e’tibor   beradilar   va   uning   o`ziga   xos   xususiyatlarini   yozib
olishga   kirishadilar.   Ishning   muddati   tadqiqotchining   oldiga   qo`ygan   maqsad   va
rejasi   bilan   belgilanadi.   Masalan,   Mahmud   Koshg`ariy   o`z   ishi   uchun   15   yilcha
vaqt sarflagani ma’lum.
              Mahalliy   sheva   va   lahjalarni   o`rganishning   ikkinchi   usuli   –   bu   guruhguruh
bo`lib   maxsus   ilmiy   safar  qilish   yo`li   bilan  o`rganish   hisoblanadi.   Ilmiy  safarga
chiqishdan   oldin   uning   mas’ul   ilmiy   xodimlari   maxsus   tayyorgarlik   ishlari   olib
borishadi.   Rahbar   joy   tanlashdan   boshlab,   uning   yakunigacha   bo`lgan   davrda
tadqiqotchilarning   ishlariga   doimiy   rahbarlik   qiladi.   Ularga   ayrim   joylar,   ma’lum
chegaralar   ajratib   berila-di.   Masalan,   biror   qishloq   yoki   shaharga   chiqqan   vaqtda
tadqiqot-chilar   3-4   kishidan   iborat   kichik   guruhlar   tashkil   eta-dilar.   Ularning   biri
10
  Reshetov V. V., Shoabdurahmonov SH.  О ‘zbek dialektologiyasi. -T.:  О ‘qituvchi¸ 1978. – B. 42.
19 boshliq   qilib   belgilanadi.   Bu   guruhlardagi   kishilarning   biri   suhbatni   boshqarib
boradi,   boshqalari   esa   ma’lumot   beruvchi   jarayonni   talaffuzga   ko`ra   yozib
oladilar. 11
Shevalarni   guruh-guruh   bo`lib   tekshirish   yo`li   bilan   o`rganish   boshqa   usullarga
nisbatan qulay va afzal bo`lib, uni yetakchi usul deb atash mumkin. Mahalliy lahja
va   shevalarni   tekshirishning   uchinchi   usuli   savol-javob   yoki   anketa   usuli   deb
nomlanadi.   Mazkur   usulga   muvofiq   ayrim   mutaxassislar   tomonidan   sheva
xususiyatlariga   moslab   savol-javob   shakllari   tuziladi   va   ular   turli   kishilar
tomonidan   to`lg`aziladi.   Bunday   savol-javoblar   turli   shahar   va   qishloqlardagi
o`qituvchilarga, ayniqsa, til va adabiyot o`qituvchilariga yuboriladi va ulardan ana
shu   savollarga   o`zlarining   javoblarini   yozib   yuborishlari   iltimos   qili-nadi.   Javob
ilmiy   yozuv   (transkripsiya)   yoki   adabiy   imlo   bilan   amalga   oshirilgan   bo`lishi
lozim.          
       Shevashunoslikdan yaxshi xabardor bo`lmagan kishilar ham anketa usuli bilan
ish   ko`rishlari   va   shevalarning   xususiyatlarini   o`rganishga   hissa   qo`shishlari
mumkin.   Bu   usul   sheva   haqida   umumiy   tasavvur   hosil   qilish   maqsadida
qo`llaniladi va tadqiqotchi uchun yordamchi material bo`lib xizmat qiladi.
            Sheva   materiallari   bir   kishi   tomonidan   yozib   olingan   bo`lsa,   uning   o`zi
tomonidan   ishlanadi   va   ilmiy   yozuv   (transkripsiya)   bilan   ta’minlanadi.Agar
bunday   materiallar   jamoa   tomonidan   yozib   olingan   bo`lsa   ,   uning   ishlanish
jarayoni jamoa tomonidan bajariladi.
      Shevalarni yakka holda o’rganish usulida har bir tadqiqotchi o’zini qiziqtirgan
shevani   tanlab  olishi   mumkin.  Shevashunos   tekshiriladigan  joyga  borib,  mahalliy
sharoit va aholi bilan tanishadi va sheva ustida kuzatish ishlari olib boradi hamda
so’ngra   uning  o’ziga  xos   xususiyatlarini  yozib  olishga   kirishadi.   Ishning  muddati
tadqiqotchining   oldiga   qo’ygan   maqsad   va   rejvsi   bilan   belgilanadi.   Masalan,
Mahmud Qoshariy o’z ishi uchun 15 yilgacha vaqt sarflagani ma‘lum.
Shevalarni  o’rganishning ikkinchi  usuli  – guruh-guruh bo’lib, maxsus  ilmiy safar
qilish   yo’li   bilan   o’rganish   usuli   oliy   o’quv   yurtlari   va   ilmiy-tadqiqot   institutlari
11
  Jumanazarov Y. Hazorasp shevasining morfologik xususiyatlar. –T.: Fan¸ 1961. –B. 28.
20 tomonidan   uyushtiriladi.   Ilmiy   safarga   chiqishdan   oldin   uning   mas`ul   xodimlari
maxsus   tayyorgarlik   ishlari   olib   borishadi.   Ayniqsa,   ilmiy   yozuvni   yaxshi
o’zlashtirmagan   ishtirokchilarga   alohida   e`tibor   beriladi.   Shevalarni   guruh-guruh
bo’lib   tekshirish   yo’li   bilan   o’rganish   boshqa   usullarga   nisbatan   qulay   va   afzal
bo’lib, uni yetakchi usul deb atash mumkin. 12
          Aytilganidek,   shevalarni   tekshirishning   uchinchi   usuli   anketa   bilan   amalga
oshiriladi.   Mazkur   usulga   muvofiq   ayrim   mutaxassislar   tomonidan   sheva
xususiyatlariga   moslab   savol-javob   shakllari   tuziladi   va   ular   turli   kishilar
tomonidan   to’ldiriladi.   Bunday   savol-javoblar   turli   shahar   va   qishloqlardagi
o’qituvchilarga,   ayniqsa,   til   va   adabiyot   o’qituvchilariga   yuboriladi   va   ulardan
o’zlarining   javoblarini   yozib   yuborish   iltimos   qilinadi.   Javob   ilmiy   yozuv   bilan
amalga   oshirilgan   bo’lishi   lozim.   Bu   usul   sheva   haqida   umumiy   tasavvur   hosil
qilish   maqsadida   qo’llaniladi   va   tadqiqotchi   uchun   yordamchi   material   bo’lib
xizmat qiladi.
Transkripsiya va uning turlari
      Ma‘lum til yoki shevadagi tovushlar talaffuzini, ayrim shaxslar nutqini maxsus
belgilar yordamida aynan yozib olish  transkripsiya  deyiladi. U lotincha so’z bo’lib,
qayta yozish  degan ma’noni ifodalaydi. Umuman, transkripsiya ilmiy yozuv bo’lib,
bir   tildagi   hamma   nozik   tomonlarni   hisobga   olgan   holda,   ilmiy   maqsadlar   uchun
talaffuzga ko’ra yozib olish degan ma’noni beradi.
      Yozuvda so’zlashuv nutqi tovushlarini va uning barcha o’zgarishlarini talaffuz
etilishicha mos ravishda  to’liq ifodalab bo’lmaydi. Bunda u yoki  bu tilda mavjud
bo’lgan   alfavitdagi   belgilar   yetarli   bo’lmaydi.   Shunga   ko’ra   alfavitga   tegishli
o’zgartirishlar   kiritish   talab   qilinadi.   Bu   belgilar   odatda   mavjud   alfavitdagi
harflarning ustidan, yonidan va tagidan shartli belgilar qo’yish yo’li bilan amalga
oshiriladi yoki boshqa alfavitdan shartli ravishda belgi (harf) qabul qilinadi.
       Transkripsiya bilan transliteratsiya o’zaro mustahkam bog`liqdir. Biror tilning
yozma yodgorliklarini yoki ma‘lum bir matnni nashr etishda shu yodgorliklarning
yozuv tizimini orqali ifodalash   transliteratsiya   deyiladi. Masalan, arab yozuvidagi
12
  О ‘zbek shevalari morfologiyasi. -T.: Fan, 1984
21 yozma manbani hozirgi amalda bo’lgan yozuv tizimi bilan berish kabi. Qiyosiy va
tarixiy   grammatika,   filologik   lug`atlar   tasvirini   izohlashda   va   nashr   etishda
transliteratsiyadan foydalaniladi.
          Transkripsiyaning   bir   qancha   turlari   bor.   Tekshiruvchining   vazifalari   va
maqsadlari   bilan   bog`liq   holda   uning   turli   ko’rinishlari   qo’llanilishi   mumkin.
Ulardan   eng   ko’p   qo’llaniladigani   fonetik   va   fonologik   transkripsiyadir.   Fonetik
transkripsiyada   har   bir   tovush   uchun   maxsus   belgi   qo’yiladi.   Fonologik
transkripsiyada   esa   so’z,   so’z   shakllari   va   morfemalarni   farqlay   oluvchi   har   bir
fonema   uchun   bir   belgi   qo’yish   tamoyiliga   asoslanadi.   Bunda   fonemaning
variantlari, ya‘ni tovushlarning talaffuzi hisobga olinmaydi.
              Shu   davrga   qadar   olimlar   tomonidan   qator   transkripsiyalar   taklif   etilgan.
Shulardan   dastlabkisi   Xalqaro   Fonetik   Assotsiatsiya   tomonidan   1907-1908-
yillarda   taklif   etilgan   transkripsiya   hisoblanadi.   U   fanda   Xalqaro   Fonetik   Alfavit
nomi bilan ataladi. Mazkur  transkripsiya tizimi  lotin alfavitidagi harflarni qisman
o’zgartirish asosida  tuzilgan. Unga  1925-  va 1951-yillarda ma‘lum  bir  tuzatishlar
kiritilgan.   Uning   takomillashishisha   akad.   L.V.Shcherba,   prof.   E.D.Polivanov
kabilar   munosib   hissa   qo’shdilar.   Ayni   paytda   uning   ayrim   kamchiliklari   ham
mavjud:   a)   barcha   tillarning   turli   tovush   xususiyatlari   murakkab   va   noaniq.   (Bu
haqda qar. «Tilshunoslikka kirish» darsligi, 62-b.).
         Fanda yuqoridagi transkripsiyadan tashqari N.A.Baskakov tomonidan turkiy
tillar uchun tuzilgan lotin va rus alfaviti asosidagi birlashgan transkripsiyasi, G`ozi
Olim   Yunusov,   S.Ibrohimov,   V.V.Reshetov   va   Sh.Shoabdurahmonov   kabilarning
o’zbek   dialekt   va   shevalarida   uchraydigan   tovushlarni   ifodalash   uchun   tuzilgan
transkripsiya tizimlari ham mavjud.
              Milliy   istiqlol   sharofati   bilan   o’zbek   xalqi   lotin   alifbosiga   asoslangan   o’z
yozuviga ega bo’ldi. Yozuv tarixidan ma‘lumki, yangi yozuvga o’tish jarayonida u
bilan   bog`liq   bir   qator   muammolar   yuzaga   keladi.   Chunonchi,   bu   o’rinda   o’tgan
asrning   20-yillari   oxirida   arab   alifbosidan   lotin   alifbosiga   o’tish   davrida   yuzaga
kelgan muammolarni  va ularni  hal  etish  yo’lida qilingan harakatlarni  eslab  o’tish
kifoya qiladi.
22                Tilshunoslik fanida transkripsiya muhim o’rin tutadi. Yozuvning o’zgarishi
yangi   transkripsiya   tizimini   yaratishni   taqozo   etmoqda.   Bunda   ikkita   muhim
vazifani   hal   etish   dolzarb   bo’lib   turibdi.   Birinchisi,   zamonaviy   yozuv   texnikasi
(kompyuterlar)ning   imkoniyatlarini   hisobga   olgan   holda   yangi   yozuvga   mos
hamda   muvofiq   keladigan   mukammal   transkripsiya   (fonetik   yozuv)   yaratish
bo’lsa,   ikkinchisi,   transkripsion   belgilar   tizimi   yuzasidan   bir   to’xtamga   kelish,
qat`iylashtirishdir.
Yangi   yozuv   manbaiga   asoslangan   maxsus   belgilar   tizimini   yuzaga   keltirishda
quyidagilarga alohida e`tibor qaratish lozim:
a) yangi yozuvning o’ziga xos xususiyatlariga;
b) zamonaviy yozuv texnikasi vrsitalarining imkoniyat va holatiga;
v) o’zbek tilining ichki fonetik (tovush) tizimi, xususiyati, tabiati va hodisalariga;
g)   tilshunoslikda   hozirgi   davrga   qadar   mavjud   bo’lgan   shu   sohaga   doir   ilmiy-
nazariy mu`lumotlarga;
d) qadimgi turkiy til davridan to hozirgi o’zbek adabiy tili davriga qadar yozilgan
manbalar tilining fonetik tizimiga.
Biz ushbularni hisobga olib, maxsus belgilar tizimini ishlab chiqdik.
a – til orqa, lablanmagan, keng unli ( qara )
ä – til oldi, lablanmagan, keng unli
ï – til oldi, lablanmagan, tor unli ( kiyim )
i – til orqa, lablanmagan, tor unli ( qish )
‘ – til oldi, lablanmagan, qisqa, ï bilan i orasidagi oraliq tovush
– til orqa, lablanmagan, oraliq tovush
u – til orqa, lablangan, tor unli
ü - til oldi, lablangan, o’rta keng unli ( gurunch )
o’ – til orqa, lablangan, o’rta keng unli ( qo’l, g`o’za )
ö – til oldi, lablangan, o’rta keng unli ( yo’ldosh, go’zal )
Undosh tovushlar uchun:
w – lab-tish v:  wishka, wilka .
v - lab-lab v:  nova, ovqat
23 f - lab-tish f:  fikr, farzand
f^ - lab-lab f : tuf^li.
j – qorishiq tovush Ij:  jo’ra. jiyda, majlis .
ŋ – burun tovushi ng ( tong )
Alifbodagi  v,  d,  d,  z,   y,  k,  e,  m,  n,  r,  s,   t,  x,  ch,  sh,  q,  ,  h  harflari  o’z  vazifasida
qo’llaniladi. Taranskriptsiya va imloning o’zaro farqlari:
 shevalardagi   o’ziga   xos   xususiyatlarni   ilmiy  yozuv   bilan   ifodalanganda,
imlo   qoidalariga   moslab   emas,   balki   so’zlarning   talaffuziga,   ularning
aytilishiga qarab yozib olinadi.
 ilmiy   yozuvda   bosh   harflar   qo’llanilmaydi.   Shartli   ravishda   faqat
xatboshida va atoqli otlarda bosh harfning yozilishi hisobiga olinadi.
 transkripsiyada bir tovush bir belgi bilan berilishi lozim
2.2.  O’zbek shevalarining tasnifi va shevalar fonetikasi
            Hozirgi   kunda   o’zbek   xalq   shevalarining   bir   necha   xil   tasnifi   mavjud.   Bu
tasniflar   turli   turkolog   va   shevashunoslar   tomonidan   qilingan   bo’lib,   ayniqsa,
I.I.Zarubin,   E.D.Polivanov,   K.K.Yudaxin   A.K.Borovkov,   G`ozi   Olim   Yunusov,
U.Tursunov,   Sh.Shoabdurahmonov,   V.V.Reshetovlarning   tasniflari   katta   ilmiy
qiymatga egadir.
              Prof.   I.I.Zarubin   o’zbek   shevalarini   birinchi   mamrta   umumlashtiruvchi
guruhlarga   birlashtirish,   ya‘ni   tasnif   qilishga   urindi.   U   o’zbek   shevalarini   4
guruhga bo’lib ko’rsatadi:   Xiva, Farona, Toshkent, Samarqand-Buxoro shevalari .
I.I.Zarubinning bu tasnifida o’zbek shevalari orasida katta o’rin tutgan, qipchoq (j-
lovchi) shevalar va shimoliy o’zbek shevalari hisobga olinmay qolgan.
                K.K.Yudaxin   o’zbek   shevalari   tasnifining   ikki   variantini   tavsiya   etgan.   U
o’zining   o’zbek   shevalari   tasnifining   1-variantida   o’zbek   shevalarining   tojik   tili
bilan   munosabati   va   singarmonizmning   saqlash   darajasiga   qarab,   quyidagicha
guruhlarga ajratadi:
1. Turk tovush tizimi va singarmonizmni saqlagan shevalar.
24 2.   O’zbek   va   tojik   tillarida   so’zlashadigan   tojik   shevalari   (SamarqandBuxoro   va
boshqa shaharlarning asosiy aholisi).
E.D.Polivanov   tomonidan   bir   qator   o’zbek   shevalari   va   dialektlari   o’rganib
chiqilgan. E.D.Polivanov o’z tasnifida tildagi ikki holatni ko’zda tutdi:
1)   metisatsiya   (qardosh   tillarning   chatishuvi);   2)   gibridizatsiya   (turli   tizimdagi
tillarning chatishuvi). U shevalarda uchraydigan barcha
fonetik   o’zgarishlarni   hisobga   olib.   o’zbek   shevalarini   bir   necha   guruhga   bo’ldi.
Eronlashish   nuqtai   nazaridan,   ya’ni   ba’zi   o’zbek   shevalarining   tiklanish
protsessida   tojik   tilining   ishtirokini   hisobga   olib   shevalarni   quyidagicha
guruhlashtirdi.
1. Eronlashmagan shevalar.
2. Eronlashgan shevalar.
Y.D.Polivanov   eronlashgan   shevalarga   Toshkent,   Qo’qon,   Marg`ilon,   Andijon,
Shahrixon tip shevalarini kiritsa, to’la eronlashgan, ya‘ni tojik vokalizmini o’zida
to’la   aks   ettirgan   shevalarga   Buxoro-Samarqand,   Xo’jand,   O’ratepa   shevalarini
kiritadi.   Eronlashmagan   shevalarga   o’zbek-qipchoq   (jlovchi)   lahjasi   va
Farg`onaning   singarmonizmli   qishloq   shevalarini   (Saroy,   Andijon,   Yo’lguzar,
Mankent) kiritadi.
        Y.D.Polivanov bu ikki xil (eronlashgan va eronlashmagan) shevalar o’rtasida
eronlashishning   kuchsizlanishi,   gibridizatsiya   natijasida   turkiylashishi   kuchligiga
ko’ra,   eronlashgan   shevalarni   4   xil   tipga   ajratadi:   2-tip   –   Toshkent   tip   shevalari
(Toshkent va uning atrofidagi qishloq shevalari (Xonobod, Telov); 3-tip – Qo’qon,
Marg`ilon   tip   shevalari);   4-tip   –   Andijon-Shahrixon   tip   shevalari;   4-a   tip   –
uyg`urlashgan yoki umlautli shevalar (Namangan va unga yaqin qishloq shevalari).
          Y.D.Polivanov tasnifida yana 2 tip sheva ajratilgan. Bular: 6-tip – Shimoliy
o’zbek   shahar   shevalari   tipi   (Turkiston,   Chimkent).   7-tip   –   Shimoliy   o’zbek
qishloq shevalari tipi (Mankent, Qoramurut kabi shevalar). 13
Yuqorida kiritilgan shevalar Y.D.Polivanov tasnifida «Chig`atoy» lahjasini tashkil
qilidi. Y.D.Polivanov tasnifiga ko’ra, ikkinchi dialekt (lahja)
13
  Mazkur ma’lumotlar Q.Sodiqovning “Tarixiy leksikografiya” (2011)  о ‘quv q о ‘llanmasidan olindi.
25 o’g`uz   dialekti   bo’lib,   bu   dialekt   2   guruh   shevani   o’z   ichiga   oladi.   Bular
quyidagilar:   8-tip   –   Janubiy   Xorazim   guruh   shevalari   (Xiva   Yangi-Urganch,
Shovot,   Xazorasp,   Yangiariq,   Xonqa   shevalari)   shu   guruhga   (8-a)   Sho’raxon
shevasi   ham   kiritilgan.   9-tip   –   Shimoliy   o’zbek-o’g`uz   guruhi   shevalari   (Iqon,
Qorabuloq shevalari).
             Uchinchi dialekt qipchoq lahjasi bo’lib, bu lahja yetti tip shevani o’z ichiga
oladi.   Bular   quyidagilar:   10-tip   –   O’rta   Xorazim   shevalari   (Gurlan,   Bog`ot,
Shobboz   shevalari);   11-tip   –   Shimoliy   Xorazm   shevalari   (Xo’jayli,   Qipchoq,
Qo’ng`irot,   Mang`it);   12-tip   –   O   lovchi   tip   (Qozoq-nayman,   Farg`onaqoraqalpoq
shevalari);   13-tip   –   qurama   shevalar   (Ohangron   vodiysidagi   qurama   sheva)
Uyshun, Ulut qishloq shevalari ; 14-tip – Shimoliy o’zbek shevalari (Turkistondagi
so’zoq,   chalaquron   qishloq   shevalari);   15-tip   –   O’rta-o’zbek   shevalari   (qirq
shevalari   va   b.);   16-tip   –   Janubiy   o’zbek   shevalari   (laqay   shevalari   va
Afg`onistondagi qipchoq-o’zbek shevalari). 14
                Y.D.Polivanov   o’z   tasnifida   o’zbek   shvelaridagi   taraqqiyotni   faqat   tashqi
omillarga   bog`lab   tekshirdi.   U   o’zbek   tili   va   uning   shevalarida   ro’y   bergan
o’zgarishlar tilning davrlar mobaynidagi  o’z ichki taraqqiyot jarayonining natijasi
ekanini anglay olmadi.
G`ozi Olim Yunusov o’zbek shevalarini avvalo uch lahjaga ajratadi:
1) o’zbek-qipchoq lahjasi;
2) Turk-barlos lahjasi:
3) Xiva-Urganch lahjasi.
Bu lahjalar o’z navbatida fonetik va morfologik xususiyatlariga ko’ra ajratiladi.
O’zbek-qipchoq lahjasi 4 shevaga:
a) qirq; b) joloyir-laqay; v) qipchoq; g) gurlan shevalariga ajratiladi:
Turk-barlos lahjasi ham 4 shevaga:
Sayram-Chimkent,   Toshkent,   Andijon,   Namangan   shevalariga   ajratiladi.   Xiva-
Urganch lahjasi esa 2 shevaga: Xiva, Qarluq shevalariga ajratiladi.
14
  Nazirjonova F. Mirtemir she’riyatida dialektizmlar //  О ‘zbek tili va adabiyoti. – Toshkent, 1976.
26 O’zbek-qipchoq   lahjasiga   kiruvchi   shevalarning   fonetik   xususiyatlarini
quyidagicha ko’rsatib o’tadi:
a) adabiy tildagi  y  undoshi o’rnida  j  undoshi keladi:  yo’l-jo’l, yigit-jigit  kabi;
b) adabiy tildagi  g  undoshlari o’rnida  y  tovushi keladi:  sigir-siyir  kabi.
v) o’zbek adabiy tilidagi   g`   undoshi   v   undoshi bilan almashinib qo’llaniladi:   sog`-
sav, tog`-tav  kabi.
Fozi   Olim   tasnifida   qolgan   lahjalarning   lingvistik   farqlarini   ko’rsatuvchi   belgilar
berilmagan.
A.K.Borovkov o’zbek shevalari tasnifining ikki xil variantini tavsiya etadi. U o’z
tasnifining   birinchi   variantiga   o’zbek   shevalarida   uchraydigan   fonetik   belgilarni
(xususiyatlarni)   asos   qilib   oladi.   Uning   tasnifiga   ko’ra   o’zbek   shevalari   ikki
guruhga bo’linadi: 1)  o -lovchi o’zbek shevalari; 2)  a -lovchi o’zbek shevalari.
1.   o -lanuvchi   o’zbek   shevalari.   Bu   guruhga   Toshkent,   Samarqand,   Buxoro,
Kattaqo’rg`on,   Farg`ona,   Marg`ilon,   Qo’qon,   Qarshi,   Jizzax,   Farg`ona   shevalari
kiradi. Bu shevalarda unlilar soni 6-7 tagacha bo’ladi. Bu shevalarda ohangdoshlik
hodisasi   yo’qolgan.   Bundan   tashqari,   ularda   aksariyat   birinchi   bo’g`inlarda   a
o’rnida   o   qo’llaniladi:   ota,   bola,   soy   kabi.   Morfologik   jihatdan,   jo’nalish
kelishigining   qo’shimchasi   - ga   va   o’rin-payt   kelishigining   qo’shimchasi   -da   bir-
biridan   farq   qilinmasdan   ishlatiladi.   Bu,   ayniqsa,   Samarqand-Buxoro   shevalariga
xos xususiyatdir.
2.   a -lanuvchi   o’zbek   shevalari.   Bu   guruh   shevalarga   Samarqand   viloyatining
qipchoq shevalari, Surxandaryo va Qashqadaryo viloyatlarining qishloq shevalari,
Shimoliy   Xorazm   shevalari   kiradi.   Bundan   tashqari   Qozog`istonning   janubidagi
Sayram,   Chimkent,   Qorabuloq,   Mankent   shevalari   kiradi.   Bu   shevalarda   unlilar
ohangdoshligi   saqlangan.   Unlilar   soni   8   tadan  10   tagacha   bo’ladi.   A.K.Borovkov
ushbu   guruhga   kiruvchi   shevalarni   fonetik   xususiyatlariga   ko’ra   yana   ikki   kichik
guruhga bo’ladi:
a)  y -lanuvchi o’zbek shevalari;
b)  j- lanuvchi o’zbek shevalari.
27 y- lanuvchi   guruhga   Chimkent,   Mankent,   Turkiston   shevalari   kiradi.   J   lanuvchi
guruhga   esa   Shimoliy   Xorazm,   Surxandaryo,   Qashqadaryo   va   Samarqand
viloyatlarining   qishloq   shevalari   kiradi.   Bu   guruhga   kiruvchi   shevalarning   eng
asosiy fonetik xususiyati  shundan  iboratki, so’zining boshida keladigan   j   undoshi
o’rnida  y  keladi:  jaman, jantaq  kabi.
             V.V.Reshetov tasnifi. U o’zbek shevalarini tarixiy-lingvistik xususiyatlari va
qo’shni  tillarni  hisobga olgan holda tasnif etadi. Tarixiy lingvistik jihatdan turkiy
tillar   tarkibi   uch   qismdan   iboratdir.   O’zbek   tilida   esa   har   uchala   qismga   oid
xususiyatlar   mavjud.   Shunga   ko’ra,   o’zbek   tilidagi   shevalar   quyidagicha
nomlanadi:
1.   Shimoliy-G`arbiy   guruhga   o’zbek   tilining   qipchoq   lahjasi,   unga   chegaradosh,
yondosh qozoq, qirg`iz va qoraqalpoq tillari kiradi.
2.   Janubiy-G`arbiy   guruh   o’zbek   tilining   o`g`uz   lahjasini   o’z   ichiga   oladi.   Bu
guruhga yondosh turkman tili taalluqlidir.
3.   Janubiy-Sharqiy   guruhga   qarluq-chigil-uyg`ur   lahjasini   tashkil   qiluvchi
ko’pchilik   shahar   shevalari,   hozirgi   o’zbek   adabiy   tili   va   eski   o’zbek   adabiy   tili,
qardosh turkiy tillardan esa yangi uyg`ur tillari kiradi. Mazkur
lahjaga kiruvchi shevalarning ko’pchiligi uchun shu narsa xoski, ular tojik tili bilan
juda qadimgi aloqador.
Shevalar fonetikasi
                Nutqda   tovushlar   yakka   holda   emas,   balki   so’z   tarkibida   ma‘lum   tartibda
birikkan holda keladi.  So’zlarni  talaffuz qilganimizda ayrim  tovushlar  o’zaro bir-
biriga ta‘sir qiladi, natijada tovush o’zgarish ro’y beradi. Masalan,   bir   so’ziga – ta
qo’shimchasi   qo’shilganida   t   tovushining   ta‘sirida   r   tovushi   t   ga   o’tadi,   ya‘ni
bir+ta=bitta   kabi.   Nutq   oqimida   yuz   beradigan   bu   kabi   tovush   o’zgarishlari
fonetik jarayonlar   deyiladi. Fonetik jarayonlar qo’shni tovush artikulyatsiyasining
boshlanishi va tugallanishi hamda tovushning so’z tarkibidagi mavqei bilan bog`liq
bo’ladi.   Shunga   ko’ra,   fonetik   jarayonlar   ikki   xil:   kombinator   o’zgarishli   va
pozitsion   o’zgarishli   bo’ladi.   So’z   tarkibidag   tovushlarning   o’zaro   ta‘siriga   ko’ra
o’zgarishi  kombinator o’zgarishlar  deyiladi. Bunday o’zgarishlarga  assimilyatsiya,
28 dissimilyatsiya,   proteza,   epiteza,   ependeza,   sinkopa,   apokopa,   reduksiya,   eliziya
kabi fonetik hodisalar kiradi.
          Assimilyatsiya   lotincha   so’z   bo’lib,   «o’xshash   bo’lish»   degan   ma’noni
ifodalaydi.   U   tovushlarning   bir-biriga   ta‘siri   natijasida   ulardan   birining
ikkinchisiga   o’xshab   qolish   hodisasidir.   Odatda,   unlilar   unlilarga,   undoshlar
undoshlarga   assimilyatsiya   qilinadi.   Tovushlarning   bir-biriga   ta‘sirining
yo’nalishiga ko’ra progressiv  va regressiv assimilyatsiya farqlanadi. Oldin kelgan
tovush keyingi tovushga ta‘sir qilib, o’ziga o’xshatsa progressiv, aksincha, keyingi
tovush oldingisiga ta‘sir qilib, o’ziga o’xshatsa regressiv assimilyatsiya deyiladi.
                  Progressiv   assimilyatsiyaga   misol:   ketdi-kett i   (Toshkent),   toshni-toshshi
(Farona).   Regressiv   assimilyatsiyaga   misol:   yigitcha-yigichcha,   tirno-tinno,
so’zsiz-so’ssiz   (Buxoro). Assimilyatsiya moslashish darajasiga ko’ra ikki xil tipga
ajraladi: to’liq va to’liqsiz. Bir tovush ikkinchi tovushni aynan o’zi kabi tovushga
aylantirsa   to’liq   assimilyatsiya   bo’ladi.   Misol:   suvni-suvvi   (Toshkent),   uch   so’m-
usso’m,   qanday-qannay   (Buxoro).   Bir   tovush   ikkinchi   tovushni   o’ziga   qisman
o’xshatib olsa  to’liqsiz assimilyatsiya  bo’ladi. Misol:  o’sdi-o’sti
(jarangsiz   s   tovushi   jarangli   d   ni   jarangsiz   tovushga   aylantirgan),   yuzta-yusta,
tanbur-tambur, yopdi-yopti .
                    Dissimilyatsiya   lotincha   so’z   bo’lib,   noo’xshashlik,   o’xshamaslik   degan
ma’noni   ifodalaydi.   Bir   xil   o’xshash   tovushlarning   o’zaro   ta‘siri   asosida   vujudga
kelgan   noo’xshashlikka   dissimilyatsiya   deyiladi.   Misol:   kombaynkonbayn,   zarur-
zalur, uchtadan-ushtadan.  Mazkur hodisa assimilyatsiyaga nisbatan kam tarqalgan.
Ba‘zi   turkologik   ilmiy   adabiyotlarda   bu   ikki   hodisa,   ya‘ni   assimilyatsiya   va
dissimilyatsiya ajratilmaydi.
      Metateza  – so’z tarkibidagi tovushlarning o’zaro o’rin almashishi o’zbek tilida,
asosan,   jonli   so’zlashuvga   xos   bo’lib,   adabiy   tilda   kam   uchraydi.   Misol:   tuproq-
turpoq, daryo-dayro, to’ramoq-to’ramoq, yomir-yomir, avholahvol.
         Spirantizatsiya  – portlovchi undoshning siraluvchi undoshga utishi:  qishloq-
qishloimiz, kabob-kavob  kabi. Tovush tushish hodisasining quyidagi turlari bor:
29 1)   prokopa   –   so’z   boshidagi   tovushning   tushib   qolishi:   yiroq-iroq,   yigna-igna,
yaoch-aoch  kabi;
2)   sinkopa   –   so’z   o’rtasida   tovushning   tushib   qolishi:   biroq-broq,   Fotima-patma
kabi;
3)   apokopa   –   so’z   oxirida   tovushning   tushib   qolishi:   baland-balan,   ishtish,
mashina-mashin,   gazeta-gazit   kabi.   Ushbu   hodisa   aksariyat   o’rinlarda   o’zlashgan
so’zlarda yuz beradi;
4) eliziya – ikki so’z tutashgan joyda bir yoki necha tovushning tushib qolishi tilda
ixchamlikka   intilish   (ellipsis)   natijasida   yuzaga   keladi:   qayin   ona   qaynona,   har
nima-harna, shu yer-shyer  kabi.
Tovush orttirilishining quyidagi turlari bor:
             1)  proteza – so’z  boshida tovush  orttirilishi  o’zbek  tilining jonli  so’zlashuv
nutqida   (asosan,   boshqa   tillarda   o’zlashtirilgan   so’zlar   talaffuzida)   ko’proq
uchraydi:   s takan-istakon,   shkaf-ishkop,   rus-o’ris,   stul-ustul   kabi.   Qipchoq
shevalarida diftong (qo’sh unli)lashish holati ham mavjud:  o’rtauo’rta, o’yin-uo’in
kabi.   Shuningdek   ushbu   shevalarda   forsiy   va   arabiy   so’zlarning   boshlanich
qismiga   i,   u,   o’   o’nlilarining   qo’shib   talaffuz   qilish   holatlari   ham   bor:   ro’mol-
o’ramol, rashk-irashk, ro’za-o’raza  kabi;
          2) epenteza – so’z o’rtasida tovush orttirilishi ham asosan so’zlashuv nutqiga
xosdir:   traktor-tiraktir,   tramvay-tiramvay,   kasb-kasip,   ilm-ilim,   asl-asil   kabi.
Bunda,   asosan,   so’z   o’rtasida,   oxirgi   va   bosh   bo’inida,   portlovchi   va   siraluvchi
undshlar qator kelganda, portlovchidan so’ng qisqa i, ayrim o’rinlarda esa u yoki a
unli fonemalarining orttirilib talaffuz qilinishi kuzatiladi: hukm-hukum, umr-umur,
oklad-akalad kabi;
              3)   epiteza   –   so’z   oxirida   tovush   orttirilishi:   tank-tanka,   kiosk-kioska,   bank-
banka .   Ushbu   hodisani,   asosan,   o’zlashgan   so’zlarda   kuzatish   mumkin.   O’zbek
xalq   shevalarida   reduksiya   hodisasi   ham   ko’p   uchraydi.   Unli   tovushlarning
urg`usiz   bo’g`inlarda   kuchsizlanishi   yoki   o’zgarishi   reduksiya   deyiladi.
Reduksiyaga   uchragan   unlilar   juda   qisqa   talaffuz   etiladi:   olma-alma,   bola-bala
kabi.
30               Qaysi   sohada   bo’lmasin,   inson   hamisha   qulaylikka   intiladi.   Undagi   bu
xususiyat nutq jarayonida ham ko’zga tanshlandi. Agar talaffuz me’yoriga e`tibor
berilsa,   ayrim   holatda   ba‘zi   so’zlardagi   tovushlarning   tushib   qolganligi,   yo
ularning   o’rin   almashganligi,   yo   so’zning   oldidan   bir   tovush   orttirilganligi   kabi
turli   fonetik   jarayonlarning   guvohi   bo’lamiz.   Shubhasiz,   bu   kabi   tovushlarning
o’zgarishi   kishilarning   nutq   jarayonida   osonlikka,   qulaylikka   intilishi   natijasida
kelib chiqadigan hodisadir. Tilda bu kabi jarayonlar juda ko’p
bo’lib, albatta ular bir-biridan farq qiladi. Ammo bu fonetik jarayonlar ichida eng
murakkabi   ohangdoshlik   hodisasi   bo’lib,   uning   qonunlarini   haqida   turlicha
qarashlar mavjud.
                        Ohangdoshlik   hodisasi   turkiy   tillarda   qadimdan   mavjad   bo’lib,   u
tovushlardagi   uyg`unlikni,   o’zaro   ohangdoshlikni   ta‘minlaydi.   Odatda,
ohangdoshlik haqida gap ketganda, ko’pincha, unlilardagi til oldilik va til orqalik
hamda lablanganlik va lablanmaganlik to’risida gapiriladi. Lablanganlik, ya‘ni lab
uyunligi faqat unli tovushlarga xos hodisa.
Ammo   tanglay   uyg`unligiga   binoan,   tovushlardagi   til   oldilik   va   til   orqalik
xususiyati  hisobga olinadi. Bunday ajralish nafaqat  unli tovushlarda, balki  tilimiz
tarixiga nazar  tashlasak, undoshlarda ham  mavjud bo’lgan. Shuning uchun bo’lsa
kerak.   Qadimgi   turk-run   yoxud   O’rxun-Enasoy   alifbosida   juft   undosh
tovushlarning   til   oldi   va   til   orqa   shakllari   uchun   alohida-alohida   belgilar   qabul
qilingan. Yozuvda  til  orqa  undoshlari  til  orqa  unlilari   bilan,  til  oldi   undoshlari  til
oldi   unlilari   bilan   birga   yozilgan.   Bu   qonuniyat   umuman   buzilmagan.   So’zlarda
nafaqat   unlilar,   balki   undosh   tovushlar   mosligi   ham   dastlab   to’liq   saqlangan.
Yuqoridagilardan ma‘lum bo’ladiki, ohangdoshlik hodisasi ikki ko’rinishga egadir:
1. Tanglay ohangdoshligi 2. Lab ohangdoshligi.
Tanglay   uyg`unligi   mohiyati   shundan   iboratki,   ularda   so’z   tarkibidagi   unlilar
ohangdoshligi   qattiq   va   yumshoq   holatda   qo’llaniladi.   Qattiq   unlilar   deganda,
odatda,   til   orqa   qator   unlilari   va   yumshoq   unlilar   deganda,   til   oldi   qator   unlilari
tushuniladi. Tanglay ohangdoshligining qonuniyati quyidagicha: 15
15
  Koshg‘ariy M. Devonu lug‘otit turk (Tarjimon va nashrga tayyorlovchi S. Mutallibov). T. I-II-III. – Toshkent: 
Fan, 1960-1963. T. I. 1960. –529 b.; T. II. 1961. – 488 b.; T.III. 1963. – 468 b.
31          1) agar so’z tarkibidagi unli, ya‘ni birinchi bo’g`inni hosil qiluvchi unli, orqa
qator   unli  qattiq  bo’lsa,  u  holda ikkinchi   hamda  so’nggi  bo’g`inlarda  unlilar   ham
orqa qator unlilar qattiq bo’lishi lozim. Masalan:  g`aram, qaram  kabi.
                  2)   agar   so’zning   birinchi   bo’g`inidagi   unli   tovush   til   oldi   qator   unlisi
(yumshoq)   bo’lsa,   u   holda   so’zning   oxirgi   bo’g`inigacha   hammsida   til   oldi   qator
unli qo’llaniladi. Masalan:  ko’klam, talabalar  kabi. Tanglay uyg`unligi butun so’z,
uning   o’zagi   va   qo’shimchalariga   to’la   taalluqli   bo’ladi.   Qishloqni,   guldan   kabi.
Lab   ohangdoshligi   xususiyati   ham   tanglay   uyg`unligiga   o’xshashdir.   Lekin,   u
tanglay   uyg`unligiga   qo’shimcha   ravishda   lablashish   jihatidan   ham   moslashadi.
Masalan,   so’z   boshida   yoki   so’z   o’rtasida   lablashgan   til   oldi   (yumshoq)   unli
ishlatilsa   shu   so’zning   oxirida   yoki   qo’shimcha   qismida   lablangan   til   oldi
(yumshoq) unlisi keladi va aksincha.
             Ohangdoshlikdagi uchinchi jarayon – bu undosh tovushlardagi jaranglilik va
jarangsizlik   hodisasi   sanaladi.   Bu   jarayon   ham   turkiy   tillar   tarixining   qadimgi
davridan boshlab amal qilgan. Ammo qadimgi turkiy tilda aksariyat undoshlardagi
jaranglilik   va   jarangsizlik   qonuniyatiga   amal   qilinsa-da,   ba‘zi   l,   n,   r   sonor
undoshlaridan so’ng qo’shimchalarning jarangsiz shakli qo’shilib kelish holati ham
uchraydi. Masalan:  yerti  (yerdi),  ko’lta  (ko’lda) kabi.
               Eski turkiy til va eski o’zbek adabiy tilda ohangdoshlik qonuniyati mavjud
bo’lgan. Hozirgi o’zbek tilida ohangdoshlik haqida esa turlicha fikr mavjud. Fitrat
«Sarf» kitobida yozadi: «Turk tilining butun tarmog`ida bo’lgani kabi bizning tilda
ham so’zlar ohang e`tibori bilan yo’g`on, ingichka bo’lib ikkiga ajraladi. Bu ohang
masalasini   eski   yozma   asarlarda   ko’p   ko’ra   olganimiz   kabi,   dalada   yashaganlar
orasida   ham   ko’proq   uchratish   mumkindir.   Fors   adabiyoti,   madrasa   ta‘siri   bilan
buzilg`on   shahar   shevalarida   bu   holni   oz   ko’rganimiz   bilan   bizning   shevada
yo’g`onlik, ingichkalik ohangi yo’qdir, deb bo’lmaydir».
               Amerikalik turkshunos Bill Fiyerman ushbu masala bo’yicha quyidagilarni
qayd   etadi:   «Yozuvning   o’zgarishi   qator   muammolarni   yuzaga   keltirdi.   Masalan,
ohangdoshlik masalasi. Lotin yozuviga o’tilgach, o’zbek
32 tilidagi   to’qqiz   unlidan   1939-yilga   kelib   atigi   oltitasi   saqlanib   qolgan.   Bu,   va
umuman,   yozuvning   o’zgarishi   tildagi   asriy   ohangdoshlik   saqlanishiga   ziyon
yetkazdi».   Ammo   o’zbek   shevalarida,   ayniqsa,   qipchoq   va   o’g`uz   lahjasida
ma‘lum darajada saqlangan. Tanglay ohangdoshligi ushbu shevalarda mavjud.
Turkiy   tillarning   hammasida   ohangdoshlik   qonuni,   deyarli,   o’z   kuchini   saqlab
qolgani   holda,   o’zbek   adabiy   tilida   uning   zaiflashib   ketishiga   tilimizning   ichki
qonuniyati   va   uning   taraqqiyotiga   ta‘sir   etuvchi   ma‘lum   ijtimoiy-tarixiy   omillar
sabab   bo’lgan.   Ilmiy   va   diniy   adabiyotlar   tufayli,   bir   tomondan   arab   tili   talaffuz
qoidalarining   kuchli,   ikkinchi   tomondan,   fors-tojik   mumtoz   adabiyoti   va   yonma-
yon   aralashib   yashovchi   tojik   xalqi   bilan   doimiy   iqtisodiy-madaniy   hamkorlik
yetakchi o’zbek urug`lari tiliga uning fonetik qurilishiga juda katta ta‘sir ko’rsatdi.
Shuning   natijasida,   o’zbek   tilida,   eng   avval   va   kengroq   bu   tilning   markaziy
shevalarida ohangdoshlikning darz ketdi.
               Umlaut.   Bu qonuniyat fanda unlilarning regressiv assimilyastiyasi  deb ham
yuritiladi.   Bu   qonuniyatga   ko’ra   affiksdagi   old   qator   unlisi   asosdagi   (u   aksariyat
xillarda bir bo’g`inli bo’ladi) orqa qator unlisini o’z harakteriga moslashtirib oladi:
s en   -   san»,   ana   shu   -   ash’,   bosh   -   bash’.   Bu   qonuniyat   Namangan,   O’sh
shevalarida, qisman, o’zbek adabiy tilida qayd qilinadi.
         Unlilarning birlamchi, ikkilamchi va emfatik cho’ziqliklari.   Turkiy tillarning
dastlabki davrlarida so’zlarning birinchi bo’g`inida unlilar cho’ziq. talaffuz etilgan.
Bunday   cho’ziqlik   boshqa   tovush   ta’sirida   emas,   balki   qadimgi   turkiy   tilning
tabiati bilan bog`liqdir. Unlilarning bunday cho’ziqligi hozirgi Xorazm, Forish va
shimoliy o’zbek shevalarida saqlanib qolgan:  tu:sh, a:d, ba:la  va boshqalar. Aslida
bu kabi  unlilar  cho’ziqligi  urg`uning dastlabki  bo’g`inga tushishi  xususiyati  bilan
boshangan.   Bunday   cho’ziqlik   birlamchi   cho’ziqdik   deyiladi.   Yondosh   kelgan
undosh   tovushning   nutqda   talaffuz   qilinmasliga   natijasida   unli   tovush   cho’zilishi
mumkin: s andu: ma:ta:.  Bunday cho’ziqlik ikkilamchi cho’ziqlik deyiladi.
Emfatik cho’ziqlik hozirgi-kelasi zamon fe’llarida uchraydi, ya’ni bu fe’l shaklida
qatnashadigan   ravishdosh   ko’rsatkichi   odatdagidan   ko’ra   cho’ziq   (ikkilangan
cho’ziqlik)   talaffuz   qilinadi   yoki   uning   bo’lishsiz   shaklida   «i»   undoshi   tushib
33 qoladi   va   bo’lishsizlik   affiksidagi   -   a   unlisi   ikkilangan   cho’ziqlikka   ega   bo’ladi:
b’lm::man .
Diftonglar.   O’zbek   shevalarida   diftong,   ya’ni   talaffuzda   tovush   eksursiyasi
(boshqa   tovush   unsurlari   va   to’xtam)   hamda   rekursiyada   asosiy   tovush   talaffuzi
saqlanishi diftongdir. Qipchoq shevalarida bu fonetik hodisa keng tarqalgan.
Kontrast   (juft)   unlilar:   s ingarmonizmni   saqlagan   o’zbek   shevalarida   unlilar   old
qator va orqa qator mavqelarga (pozitsiyalarga) ega bo’ladi.
 
2.3. Shevalar leksikasi va leksikografiyasi
                  O’zbek   shevalari   o’zining   fonetik   va   grammatik   xususiyatlari   bilan   bir
qatorda   leksik   xususitlariga   ham   ega.   Shevalarga   xos   bo’lgan   so’zlarni   ikki
guruhga ajratish mumkin: 1) umumxalq tiliga xos bo’lgan umumiy leksik qatlam:
yomg`ir,   shamol,   qor,   ot,   it,   tovuq,   suv,   yurmoq,   ichmoq   kabilar;   2)   shevalargina
xos   bo’lgan   leksik   qatlam:   asalari- zambir   (Xor.);   ko’rshapalak yarqant   (Xor.);
chumoli- qarindja   (Xor.);   tuxum- mayak   (qip)- yumurtqa   (o’g`uz)   kabilar.   Qipchoq
shevalarida   ota,   amaki   o’rnida   aka   so’zi   qo’llaniladi.   O’g`uz   va   qipchoq
shevalarida  ona  o’rnida  opa  so’zidan foydalaniladi.
          Ma‘lum bir hududda muayyan bir sohaning rivojlanishi shu yerda yashovchi
aholi tilida boshqa hududdan farqli ravishda maxsus atamalarni vujudga keltirgan.
Chunonchi,   qipchoq  sheva   vakillari   hayotida  chorvachilik   muhim   o’rin   tutganligi
va   ular   shu   soha   bo’yicha   ko’p   shug`ullanganligilari   bois,   ularda   shu   soha
atamalari   ko’p   uchraydi.   Misollarga   e’tibor   qarataylik.   Yoshiga   ko’ra   ot
quyidagicha nomlanadi: 16
qulun  (bir yoshgacha bo’lgan ot);
kaltatay  (birdan ikki yoshgacha bo’lgan ot);
g`o’nan  (ikkidan uch yoshgacha bo’lgan ot);
do’nan  (uchdan to’rt yoshgacha bo’lgan ot);
beshli  (to’rtdan besh yoshgacha bo’lgan ot),
16
  Reshetov V. V., Shoabdurahmonov SH.  О ‘zbek dialektologiyasi. -T.:  О ‘qituvchi¸ 1978.
34 djangaziy  (yangi oziq; besh yoshli oziq tishi chiqqan ot);
ekaziy  (ikki oziq; olti yoshli ot);
uchaziy  (uch oziq; yetti yoshli ot) kabi nomlar bilan ataladi.
« Tuya » tushunchasi uchun quyidagi nomlardan foydalaniladi:
bo’ta  yoki  bo’taloq  (bir yoshgacha bo’lgan tuya);
taylaq  (birdan ikki yoshgacha bo’lgan ot);
o’simli  (ikkidan uch yoshgacha bo’lgan tuya);
nar  (uchdan to’rt yoshgacha bo’lgan erkak tuya);
tuya  (to’rt yoshdan yuqorisi).
« Qo’y » tushununchasi esa:
to’qlu  (ikki yoshli qo’y);
hishak  (uch yoshli qo’y);
chari  (to’rt yoshli qo’y);
pandji  (besh yoshli qo’y) kabi so’zlar qo’llaniladi.
Har   bir   lahja   va  shevaga   xos   leksik   qatlam   mavjudligini   quyidagi   jadvaldan   ham
anglab olish mumkin.
         U yoki bu ma’nodoshlar qatoriga kirgan so’zlarning ba‘zilari adabiy tilda va
lahjalarda   uchramasligi   mumkin.   Shevadagi   bunday   ma’nodoshlar   ma’no   va
talaffuzi   jihatidan   o’ziga   xos   xususiyatlarga   ega   bo’ladi.   Masalan,   o’zaro
mustahkam   bolanganlik,   tuishganlik   ma’nolarini   ifodalash   uchun   o’zbek   adabiy
tilida   qarindosh,   urug`,   avlod   singari   sinonimlar   qo’llanilsa,   qipchoq   shevalarida
ushbu so’zlar keng qo’llanilishi bilan bir qatorda  tamir, zat, tuvishqan  kabi so’zlar
ham keng qo’llaniladi.
               Boshqa  tillardan shevalarga  so’zlarning o’tishi  natijasida arabcha,  forscha-
tojikcha,   ruscha   so’zlar   bilan   turkiy   (o’zbekcha)   so’zlar   ma’nodoshlik
munosabatiga   kirishgan:   kuch-qudrat   (o’zb.-ar.),   ko’k-bahor   (o’zb.-f.)   kabi.   Bu
xususiyat   turli   shevalarda   so’zlashuvchi   ko’pchilik   uchun   xosdir.   Tildagi
shakldosh   so’zlar   ko’pgina   olimlarning   diqqatini   tortgan   qiziqarli   leksik
qatlamlardan sanaladi. Ular adabiy tilni, jumladan, badiiy asar tilini
35 rivojlantirishda   muhim   ahamiyat   kasb   etadi.   Tilshunoslikda   shakldoshlik
masalasiga  baho  berishda   ikki   xil  qarash   mavjuddir.  Ba‘zi   olimlar   shakldoshlikni
ijobiy hodisa  sifatida izohlasalar, ba‘zilar  esa  uni  to’g`ridanto’g`ri  mutlaqo salbiy
hodisa   sifatida   baholaydilar.   O’zbek   tili   shakldosh   so’zlarga   nihoyatda   boy.
Tilimizning   bu   xususiyati   adabiyotda   yangi   janr   –   tuyuq   janrining   vujudga
kelishiga sabab bo’lgan. Misol:
Ko’nglum hayranki baqsam, dag`i bar,
Har necha dardimni desam, dag`i bar.
Qilcha tanga bari ishqing yar edi
Biz sari bo’ldi firaqning dag`i bar.
Bu   tuyuqdagi   «dag`i»   so’zi   birinchi   misrada   «yara»,   ikkinchi   misrada   «yana,
tag`in» va  to’rtinchi  misrada  «tog`» ma’nosida  kelgan. Qipchoq lahjalarida «ich»
so’zining   quyidagi   ma’nolari   mavjud:   ich   (uch   –   son),   ich   (biror   narsaning   ichi),
ich   (ichmoq),   ich   (a’zo,   qorin)   ma’nolarida   qo’llaniladi.   «Qirq»   so’zining   esa
quyidagi   ma’nolari   bor:   qirq-fe`l,   harakat,   qirq-marhum   o’lgan   kuniga   qirq   kun
to’lgan kun, marosim, qirq-uruning nomi. Bunday xususiyatga ega bo’lgan so’zlar
haqida «Devonu lug`otit turk» asarida ham ancha keng ma‘lumot berib o’tilgan.
«Ayaq»   so’zini   turklar   idish,   kosa,   piyola   ma’nosida   ishlatsa,   o’g`uzlar   janoq
(chanoq)   ma’nosida   qo’llashganligini   Mahmud   Koshg`ariy   ta’kidlab   o’tadi.
Bundan tashqari mazkur asarda yana quyidagi so’zlar izohi berilgan:   ingak – sigir
(turkiylar), ingak – toshbaqaning urg`ochisi (o’g`uzlar); kend – viloyat (turkiylar),
kend   –   qishloq   (o’g`uzlar);   ashlig`   –   oshxona   (turkiylar),   ashlig`   –   bug`doy
(o’g`uzlar) va h.k.
            Ko’p   ma’nolilik   o’zbek   tili   leksikasining   o’ziga   xos   belgilaridan   biridir.
Asosan, o’zbekcha so’zlar ko’p ma’nolik xususiyatiga ega bo’ladi. Chunki
bunday   so’zlar   hayotimizda   uzoq   yillar   davomida   ko’p   qo’llanila   berib,   shu
holatga   kelib   qolgan.   Muhim   ilmiy-nazariy   fikrlar   aytib   o’tilgan   o’zbek   adabiy
tilidagi   bosh,   yuz,   oyoq,   qanot,   bel,   til,   burun,   lab   kabilar   lahja   va   shevalar
matyeriallarida   ham   turli   ko’rinishlarda   qo’llaniladi   va   o’z   o’rnida   ular   ko’p
36 ma’nollik xususiyatiga ega bo’ladi. Misol:  bir bosh juzum, bashimni ag`ritma  (qip)
kabi.
Ko’p   ma’nolilik   hodisasi   voqelikdagi   bir   narsa-buyum   xususiyati   nomini
boshqasiga   ko’chirish,   o’tkazish   orqali   sodir   bo’ladi.   So’z   ma’nosining   ko’chish
usuli to’rt xil bo’ladi: metafora, metonimiya, sinekdoxa, vazifaviy ko’chish.
Bir   predmet   nomining   ikkinchi   predmetga   shakl,   rang   va   boshqa   biror   jihatdan
o’xshashligi   asosida   ko’chirilishi   metafora   deb   ataladi.   Bir   predmet   nomining
ikkinchisiga   ko’chirilishi   ular   o’rtasidagi   haqiqiy   aloqaning   mavjudligiga
asoslansa,   u   metonimiya   deyiladi.   Misol:   Eshmat   ikki   piyola   ichdi   («choy   ichdi»
ma’nosida);   Navoiyni   ko’p   o’qiydi   («Navoiy   asarlarini   ko’p   o’qiydi»   ma’nosida)
kabi.   Biror   predmetning   nomi   boshqasiga   ular   bajargan   vazifasidagi   o’xshashlik
asosida   ko’chirilsa   vazifaviy   ko’chirish   deyiladi.   Misol:   qnot   (qushning   qanoti),
qanot   (samolyotning   qanoti);   otlandi   (otga   mindi),   otlandi   (biror   joyga   borishga
hozirlandi) kabi.
Bir predmetning nomi boshqa bir predmetga qism bilan butun munosabati asosida
ko’chirilsa,   sinekdoxa   yo’li bilan ko’chirish deyiladi. Misol:   tirnoq   (a‘zo),   tirnog`
(tirnog`ga zor – farzandga muhtoj ma’nosida); tuyoq (qism) – tuyoq (butun:  Tuyoq
sonini   ko’paytirishni   o’ylayapman )   kabi.   Zid   ma’noli   so’zlar   lahja   va   shevalar
leksikasida   muhim   o’rin   tutadi.   Qarluq-chigil-uyg`ur   lahjasiga   xos   bo’lgan
antonimlarga misol:  yaxshi-yomon, uzun-qisqa, kunduzkecha, boy-kambag`al  va b.
O’g`uz   lahjasida   qo’llanuvchi   zid   ma’noli   so’zlarga   misol:   alis-yaqin,   ulli-genja,
avlaq-yaqin  (uzoq-yaqin),  say-cho’nqir  (sayoz
chuqur)   va   b.   Qipchoq   lahjasida   qo’llanuvchi   zid   ma’noli   so’zlarga   misol:   qalin-
qilamiq, achchi-chuchchi, alis-jaqin, kunchiish-kunbatish  va b.
Shevalar leksikasida qator eskirgan so’zlarning ham mavjudligini ko’rish mumkin.
Odatda,   bunday   so’zlar   tilshunoslikda   ikki   guruhga   ajratilib   tahlil   etiladi,   ya‘ni
arxaizmlar   va   tarixizmlar   sifatida.   Eskilik   buyog`i   bor   til   birligiga   arxaizm
deyiladi.   Masalan,   o’g`uz   lahjasida   «magazin»   so’zi   o’rnida   avvallari,   «kaparat»;
«konvert»   so’zi   o’rnida   «lapa»;   «omborxona»   so’zi   o’rnida   «talak»   so’zi
qo’llanilgan.
37                     Tarixizmlar   –   o’tmishda   mavjud   bo’lgan   narsa-hodisalarning  nomlaridir.
Shevalarda bunday xususiyatga ega bo’lgan so’zlar uchraydi. Masalan,  qozi, quloq,
to’ra,   mingboshi,   yuzboshi,   omoch,   paranji   kabilar   shular   jumlasidandir.   O’g`uz
lahjasiga   tegishli   bu   kabi   so’zlardan   ayrimlarini   quyida   keltirib   o’tamiz:   kunda
(omoch), vahim (qabristonga tegishli yerlar), jarchi, diravaz (moki asbobi) va b.
Shevalarda   tabu   va   evfemizmlar   ham   ma‘lum   darajasida   uchraydi.   Tabu   so’zi
polineziya   tilidan   (Tinch   okeandagi   orollarda   yashovchi   ko’chmanchi   elatlar   tili)
olingan bo’lib, shaxsiy va diniy odatlar jihatidan biror narsani man etish, jumladan,
ma‘lum   hayvonni   ov   qilish   yoki   o’simlikni   sindirishni   man   etish   bilan   boliqdir.
O’tmishda   biror   kishi   o’lganda,   qabiladan   o’lim   sharpasini   yo’qotish   uchun
marhumning   nomini   aytish   man   etilgan.   Tabu   etnik   tushuncha   bo’lib,   qandaydir
predmetning,   harakatning   nomini   aytishini   man   qilishdir.   Bunday   odatning   tilga
tadbiq qilishi bilan lingvistik tabu yuzaga kelgan.
           Ayrim yirtqich hayvonlarning nomini tilga olish (aksari hollarda kechalari)
man etilgan. Qariyalar bu narsani quyidagicha izohlaydilar. Ularning aytishlaricha,
agar bunday hayvonlarning nomi tilga olinsa, ular zarar yetkazishi mumkin emish.
Masalan,   «bo’ri»   so’zini   kechalari   aytish   man   etilgan.   Aftidan   xalqimiz   o’rtasida
tez-tez   ishlatilib   turiladigan   «bo’rini   yo’qlasang,   qulog`I   ko’rinar»   degan   maqol
dastlab shu tabu hodisasining natijasi o’laroq vujudga kelgan bo’lsa kerak. «Ilon»
so’zi   o’rnida   «arg`amchi»,   «qamchidasta»   so’zlarining   qo’llanishi   ham   tabuga
misoldir.
                           Odamning nutq faoliyati axloqiy me’yorlarga rioya qiladi. Axloqiy va
madaniy   jihatdan   qo’llanishi   tadqiqlangan   yoki   noqulay   deb   topilgan   so’zlar
o’rnida   boshqa   so’z   va   iboralarning   qo’llanilishi   evfemizmlar   (grekcha,   «yaxshi»
«mayin gapiraman» ma’nosida) deb ataladi. Masalan, qipchoq shevalarida «o’ldi»
so’zi   o’rnida   «tomom   bo’ldi»,   «uzildi»,   «jon   berdi»,   «qaza   qildi»,   «dunyodan
o’tti», «nabud bo’ldi» kabi so’zlar qo’llaniladi.
Qarluq-chigil-uyg`ur   lahjasida   «xotin»   so’zi   o’rnida   «umr   yo’ldoshi»,   «rafiqa»,
«qalliq»,   «oila»   kabi   so’zlar   qo’llaniladi.   O’zbek   tili   taraqqiyoti   jarayonida
shevalardagi   tabular   yo’qolib   boradi,   evfemizmlar   esa   ko’payib   boryapti.
38 evfemizmlar gaplarni chiroyli, silliq, ta‘sirchan qilish borasida muhim ahamiyatga
egadir.   U   har   bir   madaniyatli   kishi   uchun   muhim   leksik   uslubiy   vosita   vazfasini
bajaradi.   Frazeologiya   deb   nutqimizdagi   turg`un   va   barqaror   so’z   birikmalariga,
iboralarga   aytiladi.   Ular   ikki   va   undan   ortiq   so’zlarning   turg`un   birikmasidir.
Frazeologizmlarning   tarkibida   nechta   so’z   ishtirok   etishiga   qarmay,   ular   yagona
umumiy ma’no bilan birlashadi va emotsional-ekspressiv ma’noni ifodalaydi. 17
          Shevalar frazeologik iboralarga juda boy. Ulardan ayrimlarini quyida keltirib
o’tamiz:   yer qattiq, osmon baland   (iloji yo’q, hal qilib bo’lmaydigan);   ko’rpanga
qarab aya uzat   (hisob-kitob bilan ish yurit);   bardi-keldisi jo’q  (aloqasi yo’q);   kuni
qurig`a   o’tti   (foydasiz   bo’ldi)   kabilar.   Ushbular   qipchoq   lahjasiga   tegishli
misollardir.   Qarluq-chigil-uyg`ur   va   o’g`iz   lahjasida   ham   bu   kabi   frazeologik
iboralar   juda   ko’plab   uchraydi.   Misol:   dimog`i   kuymoq   (xafa   bo’lmoq),   boshiga
ko’tarmoq   (ardoqlamoq);   aydi   etak   minan   yavun   bo’lmas   (kamchilikni   yashirib
bo’lmaydi) kabilar.
Umuman   olganda,   xalq   shevalari   bitmas-tuganmas   xazina   bo’lib,   o’zbek   adabiy
tilini, uning leksik tarkibini boyituvchi eng muhim manba hisoblanadi.
Xulosa
          Dialekt   shevaga nisbatan keng ma’noda qo’llaniladi. Adabiy tildan o’zining
ba‘zi   bir   xususiyatlari   (chunonchi,   fonetik,   grammatik,   leksik   xususiyatlari)   bilan
farqlanadigan   biror   umummilliy   tilning   yirikroq   bo’lagi   dialekt   deb   yuritiladi.   U
tilning eng kichik bo’lagi sanalgan shevalarning bir
qanchasini   o’z   ichiga   oladi,   ya‘ni   u   shevalar   yiindisidan   tashkil   topadi.   Masalan,
qirq,   saroy,   jo’sh,   nayman,   qo’nirot,   qipchoq   qoraqalpoq,   baxmal,   ming,   burgut
kabi   shevalar   birlashib,   o’zbek   tilining   qipchoq   dialektini   tashkil   qiladi.   Lekin
ba‘zan   dialekt   atamasining   tor   ma’noda,   ko’pincha   sheva   ma’nosida   qo’llanilishi
ham uchraydi:  Buxoro dialekti  kabi.
        Makonni o’rganish nuqtai nazardan dialektologiya ikki xil bo’ladi: 1) tasviriy
dialektologiya   yoki   dialektografiya;   2)   tarixiy   dialektologiya.   Tasviriy
17
  Reshetov V. V., Shoabdurahmonov SH.  О ‘zbek dialektologiyasi. -T.:  О ‘qituvchi¸ 1978.
39 dialektologiya   yoki   dialektografiya   mahalliy   sheva   va   lahjalarga   xos   fonetik   va
leksik,   morfologik   xususiyatlarni   qayd   etadi,   yozib   oladi   va   ularni   kartaga
tushiradi.   Tarixiy   dilektologiya   tilning   dialektal   xususiyatlari   bilan   birga,   shu
xususiyatlarning kelib chiqishi, rivojlanishi, turli davrlarda o’zgarish, qardosh tillar
bilan   munosabati   va   shu   shevalarning   tashkil   topishida   qardosh   va   qardosh
bo’lmagan  tillarning  ishtiroki  kabilarni  o’rganadi.  Keyingi   yillarda  barcha  o’zbek
shevalarini   areal   va   lingvogeografik   usullar   bilan   o’rganish   ham   tarixiy
maqsadlarni ko’zda tutadi.              
           O’zbek dialektologiyasi tilshunoslik fanlaridan biri sifatida, avvalo, «Hozirgi
o’zbek tili» fani nazariy ma’lumotlariga tayanadi, qolaversa, «Qadimgi turkiy til»,
«O’zbek  tilining tarixiy grammatikasi»,  «O’zbek adabiy tili  tarixi» fanlariga ham
asoslanuvchi   ma’lumotlarni   beradi,   hamda   ularning   nazariy   va   amaliy
materiallariga   asoslanadi.   To’g`ri,   tilshunoslikning   bu   fanlari   o’quv   rejalaridan
keyingi   kurslarda   joy   olgan,   demak   bu   fanlar   bo’yicha   nazariy,   amaliy
ma’lumotlarni olish o’zbek dialektologiyasi bo’yicha tegishli mavzularni mustaqil
tayyorlash   jarayonida,   ulardan   qo’shimcha   ma’lumotlar   olish   chog`ida   o’rganib
boriladi.
                    O’zbek   dialektologiyasi   o’zbek   tili   va   adabiyoti   o’qituvchisi   uchun   ham
nazariy,   ham   amaliy   ahamiyatga   molik   bo’lgan   fandir.   Bu   fan   bo’yicha   olingan
nazariy bilimlar  keyingi   kurslarda  o’tiladigan  fanlarga nazariy  asos  bo’lib xizmat
kilsa,   ayni   zamonda,   til   va   adabiyot   o’qituvchilarini   o’zbek   shevashunosligi
bilimlari   bilan   qurollantirib,   o’z   faoliyatida   dialektal   xatolar   ustida   ishlash   uchun
ham amaliy ahamiyat kasb etadi, ya’ni o’quvchilarning yozma va og`zaki nutqida
uchraydigan   dialektal   xatolarning   manbalarini   belgilab,   to’g`ri   yo’l   tanlashga
yordam beradi.
           O’zbek tili – ko’p dialektli til. Bu uning murakkab tarixiy taraqqiyot yo’lini
bosib   o’tganligi,   bugungi   o’zbek   millati   o’tmishda   xilma-xil   etnik   tarkibga   ega
bo’lganligi   bilan   belgilanadi.   O’zbek   milliy   tilini   tashkil   etuvchi   turli-tuman
shevalarni uch lahjaga birlashtirish mumkin. Bular: 1) qarluq-chigiluyg`ur lahjasi;
2)   qipchoq   lahjasi;   3)   o’g`uz   lahjasi.   Lahjalar   o’zaro   farqli   xususiyatga   ega.   Bu
40 farqlar lahjalarning har biri dastlab har xil qabila yoki qabila birlashmalarining tili
bo’lganligi bilan bog`liq.
                 O’zbek milliy tilining lahjalari orasida, odatda, qarluq-chigil-uyg`ur lahjasi
hozirgi   o’zbek   milliy   adabiy   tilining   me’yorlarini   belgilashda   muhim   ahamiyat
kasb etgan deb, odatda, alohida ajratiladi. Buning boisi shundaki, o’zbek xalqining
shakllanishida qarluq etnik tarkibi Qoraxoniylar davridan boshlab alohida mavqega
ega   edi.   O’zbek   tilining   birorta   shevasini   ham   adabiy   tilga   hamma   jihatdan   asos
bo’lgan   deb   aytib   bo’lmaydi.   O’zbek   tilining   barcha   lahjalari   o’zbek   tilining
taraqqiyotiga ma’lum bir darajada hissa qo’shgan. Birining adabiy tilga ta’siri bir
sohada   kuchliroq   bo’lsa,   boshqa   sohada   o’zga   bir   shevalar   guruhining   ta’siri
ko’proq   seziladi.   Masalan,   Andijon,   Farg`ona   shevalarida   o’zbek   tiliga   xos   eng
ko’p   tarqalgan   grammatik   shakllardan   birini   –   hozirgi   zamon   fe’lining   [ -yap ]
affiksi   vositasida   yasaluvchi   shaklini   bergan   deyiladi.   Lekin   bu   shakl   qipchoq
lahjalarida ham aynan shunday qo’llanadi. 
               Xulosa sifatida aytish mumkinki¸ o’g`uz tillari (yoki G`arbiy turk tillari) va
shevalarining   o’zbek   adabiy   tilining   shakllanishi   hamda   taraqqiyotidagi   o’rnini
to’g`ri  baholash¸  ularning muhim til xususiyatlarini  tadqiq etish¸ o’g`uz shevalari
materiallarini  to’plash¸  izohlash¸  yangi  o’zbek adabiy tili  davri  va hozirgi  o’zbek
adabiy   tilida   mazkur   sheva   elementlarining   qo’llanish   sabablarini   tahlil   etish
o’zbek tilshunosligi oldidagi muhim vazifalardan biridir.
Foydalanilgan adabiyotlar
1. Reshetov V. V., Shoabdurahmonov SH.  О‘zbek dialektologiyasi. -T.:
2. О‘qituvchi, 1978.
3. Tо‘ychiboyev B., Hasanov B. О‘zbek dialektologiyasi. –T.: Abdulla
4. Qodiriy nomidagi xalq merosi nashriyoti, 2004.
5. О ‘zbek dialektologiyasidan materiallar.1-qism. -T.: Fan, 1957.
6. О ‘zbek dialektologiyasidan materiallar. 2-qism. -T.: Fan, 1960.
41 7. J о ‘rayev B.  О ‘zbek adabiy tili va dialektlari. -T.: Fan, 1963.
8. О ‘zbek shevalari morfologiyasi. -T.: Fan, 1984.
9. О ‘zbek shevalari leksikasi. -T.: Fan, 1966.
10. О ‘zbek shevalari leksikasi. -T.: Fan.1991.
11. Rajabov N.  О ‘zbek shevashunosligi. -T.:  О ‘qituvchi,1996.
12. Shoabdurahmonov SH. SH.  О ‘zbek adabiy tili va  о ‘zbek xalq shevalari. -T.: 
Fan, 1962.
13. Shoimova N. Qashqadaryo  о ‘zbek qipchoq shevalari leksikasi. –Qarshi:
14. Nasaf, 2000.
15. Murodova N.  О ‘zbek adabiy tili va shevalar leksikasining qiyosiy
16. tadqiqi. -T.: Fan, 2005.
42

Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi o'rni

Mundarija

Kirish…………………………………………………………………………..…2

 1 BOB. Dialektizmlar va ularning o’rganilishi………………………………......4

1.1.Dialektologiya  haqida umumiy ma`lumot………………………………..…..4

1.2. O’zbek shevalarining o’rganilishi tarixi………………………………….….12

1.3. Umumxalq tili, adabiy til va mahalliy dialektlar……………………….……15 

II BOB.Dialektizmlarning o'zbek tili leksikasidagi o'rni……………………..…..18

2.1.Dialektlarni tadqiq qilish usullari. Transkripsiya va uning turlari……….…...18

2.2.O’zbek shevalarining tasnifi va shevalar fonetikasi………………………..…23

2.3.Shevalar leksikasi va leksikografiyasi………………………………………..33

Xulosa ……………………………………………………………………………38

Foydalanilgan adabiyotlar ………………………………………………………..40